Glass: Etudes band 1 nr. 1-10 en band 2 nr. 1-10. Jenny Lin. Steinway STNS 30070 (2u. 02’59”). 2016

 

Glass: Pianowerken. Opening; Metamorphoses nr. 1-5; Modern love waltz; Passacaglia ‘Distant figure’; Mad rush. Jenny Lin. Steinway STNS 30127 (62’52”).

 

Philip Glass componeerde over een paar decennia verdeeld twee sets met elk tien Etudes ’to explore a variety of tempi, textures and piano techniques’, maar natuurlijk ook om zelf een betere pianist te worden. Ze passen in de huidige trend, die begon toen de componist 75 werd. Geen muziek om gedurende ruim twee uur compleet en tegelijk te horen, maar niemand die de luisteraar daartoe dwingt.

Glass begon aan de reeks in 1991, tijdens de periode waarin hij met Allen Ginsburg werkte aan Hydrogen jukebox en de muziek voor A brief history of time van Errol Morris orkestreerde en ook Orbit voor cellist Yo-Yo Ma en straatdanser Lil Buck maakte.

De reeks begint op een kalme manier, maar de lading en de vaart nemen geleidelijk toe en eindigen weer vredig en verstild op een manier die lijkt op een oude man die een zware taak heeft verricht. Bezie het geheel als de schetsen die Da Vinci maakte, als voorbeelden van een onverwoestbaar creatief vermogen dat hopelijk de tand des tijds heelhuids doorstaat. 

Jenny Lin, die sinds 2014 nauw met Glass samenwerkt, toont zich een ideale vertolkster meteen stevige basistechniek en in staat om een prachtige pianoklank te ontwikkelen. Ze pakt dit avontuur gretig aan en brengt het tot een prachtig einde. 

Op de tweede cd schittert ze opnieuw in die hoedanigheden. Ze begint met ‘Opening’ uit het vroege Glassworks uit 1981. In de vijf delen van Metamorphoses hergebruikt Glass materiaal uit de film The thin blue line. Mad rush (1979) is waarschijnlijk Glass’ populairste stuk, Distant figure - Passacaglia (2017) een van zijn meest recente werken.

Opnieuw weet Jenny Lin precies de essentie van deze stukken als blijken van mysterie en medemenselijkheid heel raak te typeren.