Gorini: Cellosonate; Études voor viool en piano nr. 1 en 2; Altvioolsonate; Pavane voor viool en piano; Pianokwintet. Jessica Oddie (v), Kumiko Sakamoto (v), Morgan O’Shaughnessy (va), Bridget Pasker (vc) en Jakub Tchorzewski (p). Tactus TC 910702 (70’53”). 2013

 

De naam van de Venetiaanse componist en pianist Gino Gorini (1914 - 1989) was me niet bekend totdat deze CD met enige van zijn kamermuziekwerken verscheen. Hij maakte vooral naam als pianist, maar schreef na studie bij Malipiero en Tagliapietra ook een aantal werken in eerder neoklassieke stijl, wars als hij was van de romantiek en het avant-gardisme. Zijn vroege werken - de Cellosonate en de Due studi dragen een uitgesproken onsentimenteel neo-klassiek stempel. De Sonate bevat een erg mooi andante sostenuto; in de hoekdelen ontwikkelt zich een interessante discussie tussen cello en piano.

De Due studi beginnen met een wat geheimzinnig lentamente. Het allegro deciso is gebaseerd op heel melodische volksmuziek.

Op het punt van expresse heeft de Altvioolsonate meer te bieden. Oorspronkelijk was het werk bedoeld voor altviool, piano en strijkers, maar in 1974 maakte Gorini de hier uitgevoerde bewerking. Bartók is een aanwijsbare invloed in de nachtelijke sfeer van de beide begindelen. Ook zijn vriend Bruno Maderna liet sporen na. Maar in de finale, Allegro vivo, worden we weer stevig met beide voeten op de vaste grond geplaatst. 

De Pavane is een op zichzelf staand langzaam, lyrisch en vrij droevig stuk dat de componist op zijn best toont.

Van groot belang is het Kwintet dat prachtig begint met een elegiaca en opleeft in het scherzo en de blues. 

Om deze werken te kunnen uitvoeren moest naarstig worden gezocht in het Gorini archief waar ze als manuscript bewaard worden. Grote waardering voor het initiatief om Gorini aan aan breder publiek voor te stellen, alle of voor de verklankingen die hopelijk navolging vinden.