Net als Albéniz was Enrique Granados een voortreffelijke pianist en is zijn Pianomuziek befaamd om het uitgesproken Spaanse karakter. Goyescas is zijn meesterwerk en het is samen met Iberia van Albéniz een van de sleutelwerken uit de Spaanse pianoliteratuur.

Granados werd geïnspireerd door de manier waarop de schilder Francisco Goya de essentie van Spanje wist te raken. De zes stukken werden in 1911 voor het eerst uitgevoerd en daarna in twee delen gepubliceerd. Een zevende deel, ’El pelele’ werd afzonderlijk uitgebracht, maar hoort er eigenlijk wel bij.

De muziek is bijzonder kleurrijk en bij vlagen bedwelmend in zijn harmonie en sonoriteit, met aanhoudende melodieuze herhalingen en zeer individuele ritmische patronen.

Jarenlang werd het werk vooral geassocieerd met Alicia de Larrocha die het   tweemaal opnam (Decca 411.958-2 in 1976, RCA RD 60408 in 1990). Ook Jean-Philippe Collard (La dolce Volta LDV 73) zorgde in 2019 voor een fijne interpretatie.

Maar zeker ook de Italiaanse Viviana Lasaracinas (1988) die de laatste jaren nogal furore maakte tijdens concoursen en in 2014 met succes debuteerde in New Yorks Carnegie Hall weet zeer te boeien en biedt een waardevol alternatief voor Larrocha. Ze imponeert evenzeer in het Allegro de concierto.