Gallo: Sonate a quattro nr. 1-12. Concerto melante. Duitse Harmonia Mundi 888750.6325-2 (2 cd’s, 1u., 39’08”). 2014

 

Tot de Venetiaanse componist/violistenschool behoorde ook Domenico Gallo (1730 - ca. 1768). Hij schreef voornamelijk religieuze muziek, maar ook vioolsonates en mogelijk vioolconcerten. Enige bekendheid kreeg hij toen Stravinsky een fragment van hem gebruikte voor de balletmuziek Pulcinella.

Lang werden zijn sonates aan de veel bekender Pergolesi toegeschreven - die was bekend en beroemd in die periode en Gallo was in vergelijking niet van belang,  een nonentity destijds , maar gelukkig is die vergissing hersteld. 

Er zijn incidenteel wat losse brokjes van zijn kamermuziek op cd verschenen, maar dit is de eerste uitgave waarop alle aandacht op hem is gericht. De twaalf Sonate a quattro voldoen om te beginnen compositorisch beschouwd geheel aan de verwachtingen die men heeft van dit soort muziek van rond 1750. Gallo was zeker niet van talent gespeend en had best een oorspronkelijke geest.

Maar ook de wijze waarop zijn werk wordt gespeeld heeft een hoog niveau. Dat het niet gebeurt door een Italiaans barokensemble, maar door stel leden van het Berlijns filharmonisch orkest (Kristin von der Goltz, Léon Berben, Andreas Arendt, Lea-Rachel Bader en Heidi Gröger) die er als Ensemble Melante voor kozen om daarnaast ook op ‘oude instrumenten’ te spelen en dat natuurlijk evengoed kunnen, moge verrassend zijn, het maakt er het resultaat geen grein minder mooi van. Hier is Gallo veel eer aangedaan en voor de discotheek verlost van onbekendheid.