Galuppi: Klavecimbelsonates in c Illy 34, in A Illy 26, in Es Illy 17, in g Illy 10, in E Illy 25, in F Illy 12. Fernanda Damiano. Brilliant Classics 96346 (67’42”). 2020

 

We kennen Baldassare Galuppi (1706 - 1785) vooral als operacomponist, maar hij was ook een vaardige klavecinist die een vrij omvangrijk oeuvre voor dat instrument componeerde. In Hillers ‘Wöchentliche Nachrichten’ is gedocumenteerd hoe hij in 1772 in St. Petersburg tijdens de iedere woensdag in een antichambre van het paleis gehouden kamermuziekavonden virtuoos optrad. Tijdens zijn leven werden twee reeksen met telkens zes van zijn Klavecimbelsonates in Londen gepubliceerd: op. 1 in 1756, op. 2 in 1759. Felix Raabe vermeldt ca. 15 sonates, toccata’s, divertimenti en études voor klavecimbel. Maar in totaal gaat het om ca. 90 sonates.

In de manuscripten zijn geen gegevens te vinden over tempo, karakter, dynamiek en versieringen. Dat geeft de vertolker veel vrijheid om eigen keuzes te maken. Sommige sonates hebben nog een echt barok karakter, andere hebben al iets weg van de jonge Beethoven. In 1909 maakte Fausto Torrefranca daar een thematische catalogus van, in 1969 deed Hedda Illy dat nog eens dunnetjes over en het is haar nummering die meestal wordt gevolgd. 

Pianist Matteo Napoli (Naxos 8.572263, 8.572.490) en klaveciniste Annalisa Martella (Tactus TC 70070-2) boden daaruit al eerder een selectie van aan. Ze lieten blijken dat het geen onbelangrijke twee- en driedelige werken in navolging van Scarlatti waren, maar mooie, inventieve stukken. 

Maar deze goedkopere, recente uitgave voegt daar nog iets aan toe: de stijlvolle expressieve charme van het lichtvoetige cantabile spel van Fernanda Damiano.

Divine Art moet ook heel wat Galuppi-opnamen hebben gemaakt met de Britse pianist Peter Seivewright, maar die zijn me niet bekend.

De Sonates van Galuppi zijn in sommige opzichten interessanter dan die van Scarlatti, zeker zoals Damiano ze laat horen.