Giustini: Pianosonates op. 1 nr. 1-12. Paolo Zentlin. Brilliant Classics 96173 (3 cd’s, 2u., 39’02”). 2019

 

In de muziek hebben slechts weinig uitvindingen zoveel invloed op het verloop van de muziekgeschiedenis gehad als die van de ‘gravicembalo col piano e forte’ van Bartolomeo Cristofori (1655 - 1731) in 1711. Er zijn nog drie van zijn oorspronkelijke instrumenten over. Een uit 1720 bevindt zich in het Metropolitan Museum in New York, een ander uit 1722 in het Museo Strumenti musicali in Rome en het derde uit 1726 in het Grassi museum in Leipzig. Dit laatste instrument is in 1995 gekopieerd door Reiner Thiemann en werd in 2009 gebruikt voor de opname van vijf van de twaalf  Sonate da cimbalo di piano e forte detto volgarmente di martelletti (nr. 1, 2, 7, 8, 10, 11)  van Lodovico Giustini (1685 – 1743) uit 1732 door Wolfgang Brunner op een Cristofori fortepiano opgenomen (CPO CPO 777.207-2). Het zijn waarschijnlijk de eerste sonates speciaal voor dit nieuwe instrument.

Ze werden geschreven voor de Braziliaanse diplomaat en priester  

João de Seixas da Fonseca Borges en ze waren bedoeld als welkomstgeschenk voor zijn patroon Don Antonio de Braganza, de broer van de Portugese koning King João V.

Over het hoe en waarom is weinig bekend, net als over het leven van Giustini. De sonates werden in 1732 in Florence uitgegeven. Ze zijn in de loop der tijd niet verbleekt en vertonen verwantschap met de sonates van Domenico Scarlatti.

Paollo Zentilin vertolkt ze mooi op een moderne concertvleugel, maar ik geef verre de voorkeur aan de originelere uitvoeringen van de selectie die Brunner maakte.