Grieg: Strijkkwartet nr. 1 in g op. 27; Nielsen: Aan de baar van een jonge kunstenaar op. 58; Sibelius: Strijkkwartet Voces intimae. Emer5son kwartet. DG 477.5960 (63’56”). 2004

“Wanneer wordt geargumenteerd over het beste nog levende strijkkwartet, staat één ding buiten kijf: dat is het Emerson kwartet.” Zo’n in dit geval aan de Boston Herald ontleende uitspraak roept meteen om enige tegenspraak. Waar het de integrale opnamen van de strijkkwartetten van Bartók en Sjostakovitsj betreft en opnamen van werken van Ives, Berg, Webern, Barber en Rorem mag dat kloppen, maar in klassiek en romantisch repertoire (Haydn, Beethoven, Schubert, Schumann, Borodin, Tschaikovsky) moeten de op zichzelf voortreffelijke Amerikanen toch hun meerderen erkennen in andere ensembles.

Hoewel het met zijn duur van 3’42” het kortste stuk is op deze cd, ging de aandacht haast vooral uit naar Nielsens Andante lamentoso, dat bekender is in zijn orkestvorm. Een ontroerend stuk dat eerder prachtig werd gespeeld door het Kontra kwartet (BIS CD 503/4 met alle werken voor strijkkwartet van Nielsen) maar dat hier met groter raffinement ook een heel passend klaagzang karakter krijgt.

Voor de werken van Grieg en Sibelius waren tot nu toe de opnamen van Scandinavische kwartetten het meest idiomatisch: Grieg vooral van het Oslo kwartet (Naxos) of van het Nieuwe Helsinki kwartet (Warner) dat ook voor een prachtige uitvoering van het stuk van Sibelius zorgde (ditmaal op BIS).

Maar ook het Amerikaanse kwartet bereikt grote interpretatieve hoogten en is energiek, kernachtig, gepassioneerd romantisch, maar ook verfijnd. De expressie is in het kwartet van Sibelius wat ingetoomder, behalve nu juist in het Adagio dat daardoor veel aan uitdrukkingskracht wint. Het totale programma klinkt prachtig, maar in vergelijking met de genoemde autochtone uitvoeringen toch haast iets te gepolijst, te gladjes.