Gershwin: Porgy and Bess. Jonatha Lemalu, Isabelle Kabatu, Bibiana Nwobilo, Michael Forest, Rodney Clarke, Angela Renée Simpson, Roberta Alexander e.a. met het Arnold Schönberg koor en het Chamber orchestra of Europe o.l.v. Nikolaus Harnoncourt. RCA 88697-59176-2 (2u 56’). 2009

De gestage opmars van Harnoncourt van de Oude Muziek via de romantiek naar een uitmiddelpuntig werk uit de twintigste eeuw mag dan sommige wenkbrauwen doen fronsen, vooral vanwege de middelen die hij daarvoor inzet, het Schönberg koor en het Europees Kamerorkest: hier blijkt met zekere reserves dat het op zijn minst kan. Ook kan sprake zijn van van wat omgekeerde discriminatie: met een niet geheel zwarte bezetting is zo’n opera immers niet volkomen recht te doen. De situatie is van meet af aan complex wanneer men nagaat dat deze opera die speelt in de Afro-Amerikaanse wereld en die aanvankelijk in de ogen en oren van velen te min was om in het opera walhalla te kunnen worden opgenomen, werd geschreven door een Joodse immigrant in de V.S.

Maar laten we vooral objectief luisteren, als gold het een blinddoektekst. Dan doemen ook al gauw wat bezwaren op. Die zijn om te beginnen gelegen in het nogal wapperende vibrato van Jonathan Lemalu (Porgy) en verder in de tekort schietende Michael Forest als Sportin’ Life. Isabelle Kabatu met haar grote, ietwat doorrookte stem is een passender Bess; ‘Summertime’ is in heel goede handen (beter: stembanden) bij Bibiana Nwobilo en ook Angela Renée Simpson overtuigt behoorlijk als Serena.

Grote, heel aangename verrassing is Roberta Alexander als prachtig ‘rappende’ Maria.

Gregg Baker klinkt terecht gemeen als Crown

Maar de grootste handicap is dat het koor niet ‘zwart’ genoeg klinkt qua stijl, traditie en cultuur. Het orkest daarentegen is heel goed op zijn plaats, zoals voortdurend blijkt; het had hooguit wat meer theatersfeer mogen uitstralen. Dat Harnoncourt enige coupures aanbracht, is vergeeflijk. Ook Gershwin nam daar al genoegen mee.

Dus waar staan we aan het eind van het verwerken van alle plussen en minnen? Ondanks de dominantie van de minnen die een herhaaldelijk met graagte beluisteren in de weg staan, is hier sprake van een heel interessante uitvoering die erom vraagt eens aangehoord te worden. Verder kan men zich veiligheidshalve beter aan Rattle (EMI 234.430-2) houden.