Gibbons: Anthems en orgelwerken. Oxford Camerata o.l.v. Jeremy Summers. Naxos 8.553130 (65’10”). 1994 

In Gibbons’ tijd was Engels de liturgische taal gewonder in Groot Brittanië en het Anthem was het belangrijkste koorwerk geworden. Daar bestonden twee vormen van: het volledige, die dicht bij het motet stond, meerstemmig voor het volledige koor – met Hosanna to the son of David als misschien bekendste voorbeeld – en de meer dramatische vers anthem met gecontrasteerde solo en koor gedeelten, beide begeleid door hetzij orgel, hetzij strijkers.

De in dramatisch opzicht meest aansprekende muziek treffen we aan in zijn versanthems. Het beste daarvan, ‘This is the record of St. John’, is een treffend verhaal, grotendeels gezongen door een altsolist, waarbij het koor de slotakkoorden van elk gedeelte zingt.

Het is een specifiek Engelse mix van soli en koren die al wel de weg wijst naar Purcell met zijn dramatischer stijl.

Gibbons schreef ook twee bijdragen voor de avonddienst: Magnificat en Nunc dimitis, eerstgenoemd stuk is eenstemmig, het tweede is bewerkelijker met diverse verzen.

Met een heel goed koor van beroepszangers dat maximaal 12 stemmen telt, geeft Summerly een voortreffelijke lezing van fit materiaal. Deze is ook daarom zo welkom omdat nu eens is afgeweken van de gangbare kathedraal uitvoeringen met jongensstemmen. Helder, duidelijk krijgt de muziek gestalte in de zes onbegeleide volledige anthems en de drie versanthems met orgelbegeleiding. Gelukkig ontbreken ook de twee avonddiensten niet, de ene een stuk korter dan de andere. Laurence Cummings en betrouwbaar aan het orgel en draagt een eigen Fantazia bij.

Wie een beperkter alternatief wenst, kan terecht bij David Hill en het Winchester kathedraalkoor op Hyperion CDA 67116.