Glass: Koyaanisqatsi. Western wind vocal ensemble en Philip Glass Ensemble o.l.v. Michael Riesman. Nonesuch 7559-79506-2 (73’19”). 1998

In zijn voor de film bedoelde werken wil Glass altijd van meet af aan bij het werk betrokken zijn zodat “de muziek een totaal functionele relatie met het beeld krijgt. Het is niet iets dat wordt uitgesneden en op de film wordt geplakt, het geheel wordt meteen samen gemaakt”.

Glass heeft samengewerkt met Schader (Mishima) en Scorcese (Kundun), maar de bekendste soundtracks werden voor Godfrey Reggio’s niet-verhalende documentaires Koyaanisqatsi en Powaaqatsi gemaakt. Koyaanisqatsi is een film die geheel in Noord Amerika werden gemaakt en is een portret van de V.S. gezien in termen van een onbalans van de technologie.

De titel is een Hopi woord dar betekent ‘leven uit evenwicht’.

Er is gebruik gemaakt van filmtechnieken zoals stilstaand beeld en slow motion om een hypnotische visuele impressie te scheppen. Dat lukt prima omdat de muziek van Glass ook een hypnotiserende werking heeft.

Opnieuw gaat het om rusteloze en kabbelende oppervlaktes, maar het zijn vooral de langzamer, eerder overpeinzende momenten die zich in het geheugen vastzetten, meteen al in de titel aankondiging – een langzaam onheilspellend orgel en lage zangstemmen. Dat motief keert aan het eind van de film terug, maar nu met het beeld van een rots die langzaam omvalt.

Hier gaat het om een nieuwere, in 1998 gemaakte opname die aanzienlijk beter bij de film past dan de eerdere versie op Island, hoewel de uitvoerenden grotendeels dezelfden zijn. Glass’ band is versterkt met koper, strijkers en het Western wind vocal ensemble. Wat ook aanzienlijk is verbeterd, is de frisse, briljante geluidskwaliteit.