Glazoenof: Raymonda op. 57. Moskou’s symfonie orkest o.l.v. Alexander Anissimov. Naxos 8.553503/4 (2 cd’s, 2u.18’32”). 1995.

Toen Tchaikovsky in 1893 was gestorven, zocht Vsevolohsky, de directeur van de tsaristische theaters naar een componist die in dezelfde geest die taak kon overnemen om het door Tchaikovsky met zijn drie balletten gevestigde hoge niveau kon handhaven.

Glazoenofs reputatie was al aardig goed toen hij in 1897 werd uitgenodigd om een volwaardige balletmuziek te schrijven. Dat betrof Raymonda in de choreografie van de legendarische Marius Petipa. Het resultaat was dat Glazoenof twee verdere balletten schreef voor St. Petersburg: Les ruses d’amour en De jaargetijden voordat hij het theater de rug toekeerde. 

Waarschijnlijk werd Glazoenof net iets te laat geboren. Op muzikaal gebied was hij nogal conservatief en modernistische ontwikkelingen interesseerden hem niet. Als melodieëncomponist en aanhanger van traditionele waarden leerde hij het vak van Rimsky-Korsakov. Net als veel andere Russische componisten uit zijn tijd bewerkte hij volksmuziek hoewel hij eerder kosmopolitisch dan nationalistisch was.

Door de jaren heen bleef De jaargetijden het populairst, maar het is goed om Raymonda niet te vergeten. Natuurlijk is dat ballet nogal wat aan Tchaikovsky verschuldigd, maar het is goed dat Larissa Lezhinia het werk koos voor haar afscheidsvoorstellingen bij het Nationaal Ballet.

Dit ballet heeft een wat lichter karakter dan wat we van Tchaikovsky gewend zijn, maar de orkestpartij is mooi gekleurd. Het gaat om een vindingrijk werk met aantrekkelijke melodieën, innemende modulaties en een vrij tere, charmante sfeer.

Dat alles komt goed tot zijn recht in de realisatie van Anissimov. Er is ook een oudere, iets minder mooi klinkende opname van het Bolshoi balletorkest o.l.v. Jevgeny Svetlanov uit 1961 (Melodiya MEL CD 1001959, BMG 74321-49609-2).