Gounod: Symfonieën nr. 1 in D en 2 in Es; Andante molto maestoso – moderato – andante uit Symfonie nr. 3. Orkest van de Italiaans-Zwitserse omroep o.l.v. Oleg Caetani. CPO 777.863-2 (67’47”). 2012

Bij zijn overlijden in 1893 werd Charles Gounod in Frankrijk als groot componist gevierd. Zijn roem was vooral gebaseerd op zijn opera’s Faust et Marguérite en Roméo et Juliette en op zijn minder bekende geestelijke muziek waarvan vrijwel alleen het veel gesmade Ave Maria nog vaak klinkt.

Als symfonicus werd hij nooit bekend; dit genre leefde ook niet erg in Frankrijk. Niettemin schreef hij in 1855/6 twee symfonieën en blijkt hij aan een derde te zijn begonnen. Het bijzondere van deze uitgave is, dat beschikbare fragmenten daarvan meteen ook werden gespeeld. Het gaat om het torso van het eerste deel en het volledige langzame deel. Vermoedelijk dateert dit extra uit zijn laatste levensfase, begin jaren 1890.

Het idioom is niet verrassend; men zou van een Franse Mendelssohn of Schumann kunnen spreken, in dat de brokken van nr. 3 vermengd met herinneringen aan Brahms en Franck. Dat alles wel met uitgesproken Gallische inslag, dus melodieus, elegant en met lichte toets.

Geen wonder het aangenaam luisteren is naar deze werken. Zeker als het gaat om zulke toegewijde, spirituele verklankingen als deze van Catetani.

Er bestaan diverse andere opnamen van beide Gounod symfonieën, maar dit is de meest verse en aantrekkelijkste. Van die andere muntte vooral John Lubbock met het St. John’s Smith Square orkest (ASV CD DCA 981) uit. Meer dan Marriner (Philips 462.125-2), Hogwood (Decca 430.231-2), PLasson EMI 763.949-2) en Gallois (Naxos 8.557463).