Hindemith: Pianosonates nr. 1-3. Maurizio Paciariello. Brilliant Classics 95085 (60’33”). 2014

Opvallend genoeg was het Glenn Gould (CBS MPK 45689) die zich rond 1970 als een der eersten voor de drie pianosonates van Hindemith inzette. Hij sprak in dit verband van ‘het ware amalgaam van extase en rede’. Nummer 1 draagt de bijnaam Der Main. In 1990 volgde Hans Petermandl hem (Marco Polo 8.223337) en in 1997 Kalle Randalu (MDG MDG 304-0693-2) die nog de Variaties toevoegde. Al deze werken ontstonden in 1936.

Gemeenschappelijk noemer in de drie sonates vormt de pittige contrapuntische stijl die voor eenheid in verscheidenheid zorgt. Dat is waarschijnlijk ook wat Gould in deze werken aantrok. De ambitieuze eerste sonate vormt de grootste uitdaging; nummer twee heeft een uitgesproken lyrisch karakter en in nummer drie horen we echo’s van Beethovens pianosonate op. 101. Feitelijk mogen we hier ook wel spreken van een meesterwerk. Het werk is opgebouwd uit fraaie, krachtige thema’s die zich in het geheugen vastzetten en het eindigt met een formidabele dubbelfuga.

De Est Kalle Randalu is degene die de beste interpretatie van deze werken leverde en die boft met de mooiste opnameklank. Hans Petermandl gidst de luisteraar ook op betrouwbare wijze door dit idioom, maar trof het minder met de akoestiek van de Slowaakse omroepstudio. 

De Italiaanse pianist Maurizio Paciariello (leerling van Ciccoli en Badura Skoda) zorgt nu voor een heel acceptabel, vooral goedkoper alternatief dat welkom zal zijn voor iedereen die geen kapitaal over heeft voor deze werken. Verder behoudt Randalu de voorkeur.