Händel: Watermusic HWV. 348/50. Akademie für alte Musik Berlijn o.l.v. Georg Kallweit. Harmonia Mundi HMC 90.2216 (48’36”). 2015

Het verhaal dat de Watermusic een zoenoffer van Händel was voor George I, wiens emplooi hij in Hannover had verlaten, is waarschijnlijk niet waar. Wat wel waar is, dat de muziek die hem op de Theems vergezelde in 1717 een warm onthaal kreeg.

Die muziek in drie suites werd door zo’n vijftig musici gespeeld op een bark met afmetingen die waarschijnlijk  door de vrijwel ontbrekende openlucht akoestiek en het omgevingslawaai nodig was voor deze gelegenheid.

Verschillen tussen Händels manuscripten en vroege edities doen vermoeden dat de delen van de Watermusic geen precieze volgorde hadden. Maar doorgaans worden ze dus in drie suites geordend: de ene is in F groot met hoorns, de andere in D wat goed past bij trompetten en pauken en de derde in C met rustige fluiten en blokfluiten. Dat is zeker ook voor vertolkingen binnenshuis aantrekkelijk.

De muziek van de deels in Italië opgeleide Duitser in Engeland is sterk beïnvloed door Frankrijk met een door Lully geïnspireerde ouverture, gevolgd door een reeks elegante airs en dansen, waarvan enige in Franse stijl.

Afgezien van het gevoelsmatige feit dat vrijwel steeds niet-Duitse ensembles voor de mooiste vertolkingen van dit werk op cd zorgden, is deze nieuwe opname met nog geen vijftig minuten muziek meteen al daarom in het nadeel. Meestal werd de Watermusic passend samen met de Fireworks muziek uitgebracht. Dat het daarenboven nog authentieker kan dan door de op zich best  goede Berlijners, bewezen vooral Trevor Pinnock (Archiv  477.756-2), Federico Guglielmo (CPO CPO 777.312-2), Hervé Niquet (Glossa GCD 921606) en Jordi Savall (Astrée ES 99220, E 8512). Zij verdienen met een royale voorsprong de voorkeur (zie ook Vergelijkende Discografie).