Haydn: Symfonieën nr. 78 in c, 79 in F, 80 in d, 81 in G, H. I/79-81. Accademia Bizantina o.l.v. Ottavio Dantone.Decca 478.8837 (2 cd’s, 1u. 44’10”). 2015

Dit album kan worden beschouwd als een voorproefje van de tweede uitgave van alle Haydnsymfonieën door Decca die later in 2016 gaat verschijnen.  De eerste was van Antal Dorati met de Philharmonia Hungarica uit 1971 (Decca 448.531-2, 33 cd’s), de tweede van Adam Fischer met het Austro-Hongaarse Haydn orkest (Nimbus  Brilliant Classics 99925, 33 cd’s)  in traditionele vorm. Hier is compenserend sprake van de geest van authenticiteit: quasi origineel instrumentarium, betrekkelijk kleine bezetting, weinig strijkers vibrato.

Dit stel van vier symfonieën uit Haydns laatste tijd in Esterhazy/Eisenstadt en stamt uit de jaren 1782/4. Opvolgers waren de veel bekendere zes Parijse symfonieën nr. 82- 87. Op een paar uitzonderingen na – de Hanover Band van Roy Goodman op Hyperion CDH 5512-2 met nr. 78 – waren ze nog geen prooi van de authenticiteitsbeweging. Het werd dus tijd dat iemand het initiatief nam. Met Ottavio Dantone die met zijn Accademia Bizantina zijn sporen al heeft verdiend met opnamen van composities van Vivaldi, Bach, A. Scarlatti, Händel en Rossini maakte men een goede keus voor deze opdracht. Zelfs aan een klavecimbel- en twee vioolconcerten van Haydn waagde hij zich (Decca 478.2243) in 2009.

Ook hier heeft Dantone veel te bieden. Meteen in het eerste deel van nr. 78 wordt al blijk gegeven van gevoel voor kleurige charme en dramatische gevoeligheid. Ook Haydns gevoel voor humor blijkt. De langzame delen klinken gracieus, de menuetten niet alleen vlot maar ook passend spiritueel en de finales zijn bedreven.

Een veelbelovend begin op hoog peil.