Higdon: Cold mountain. Nahan Gunn (b., W.P. Inman), Isabel Leonhard (ms., Ada Monroe), Emily Fons (Ruby Thewes), Jay Hunter-Morris (t., Teague), Solomon Veasey (Roger Honeywell) e.a. met het Sant Fe Opera orkest o.l.v. Miguel Harth-Bedoya. Pentatone PTC 5186-583 (2 cd’s, 2u. 25’40”). 2015

Dit is de zaalopname van de wereldpremière van Jennifer Higdons eerste opera Cold Mountain op een libretto van Gene Scheer dat is gebaseerd op een populaire novelle van Charles Frazer. 

Het gaat om een soort Odyssee uit 1865 als de in de Amerikaanse burgeroorlog gewonde en moegestreden deserteur Inman op weg naar huis door North Carolina trekt driehonderd mijl verder op weg naar zijn aanbedene Ada Monroe die gedurende zijn afwezigheid ook niet meer dezelfde is en een nieuwe vriend heeft, Ruby Thewes. Dat zijn de ingrediënten waaruit het dramatische werk zich ontwikkelt. En er zijn korte terugblikken op de vooroorlogse situatie.

Higdon zorgde voor natuurlijk en vlot lopende dialogen, soms hal gesproken, half gezongen en er zijn een paar hymne-achtige koren, met name dat van dode soldaten aan het eind die beter voldoen dan de soms swat stokkende aria’s en kleine ensembles. Eigenlijk zijn de operafiguren ook wat krap psychologisch uitgelicht.

Het is moeilijk om het idioom van Higdon nader te definiëren; misschien komt halverwege Prokofiev en Barber het dichtst in de buurt. In ieder geval werd het werk meteen bij deze première recht gedaan en het was een goed initiatief van de Baarnse quasi Philips erfgenamen dat ze zich over dit werk ontfermden.