Hiller: Pianoconcerten nr. 1 in f op. 5, 2 in fis op. 69 en 3 in As op. 170 ‘Concerto expressivo’. Howard Shelley met het Tasmaans symfonie orkest. Hyperion CDA 67655 (76’20”). 2007

Het leek aardig om eens uit te zoeken of van het thema van Ferdinand Hiller (1811-1885), waarop Max Reger zijn Variationen über ein lustiges Thema von Johann Adam Hiller op. 100 nu eigenlijk had gebaseerd, een opname bestond. Nee, dus en eigenlijk geen wonder. Dat thema is ontleend is aan één van zijn vele Singspiele, namelijk Der Ärndtekranz uit 1771.

Maar eenmaal aangekomen bij Hiller leek het aardig om deze wat oudere opname van zijn drie pianoconcerten met de onvermoeibaar op zoek naar onbespoten materiaal zijnde Howard Shelly uit het rek te halen.

Het aardige aan deze werken is dat ze tijdens drie levensfasen van de componist werden geschreven. Het eerste is uit 1831, het tweede uit 1843 en het derde uit 1874.

Onbelangrijk was Hiller destijds niet. Hij behoorde tot de kring van Berlioz, Chopin en Liszt en hij was enige tijd bevriend met Mendelssohn. Van zijn drie pianoconcerten maakt het tweede de sterkste indruk. ER schuilt meer van Chopin dan van Liszt in. Verder staan de werken geheel in de romantische traditie en komt er best wat bravura werk aan te pas.

Shelley en het orkest uit Tasmanië dat hij zelf leidt, zorgen voor zeer bevredigende, levendige uitvoeringen die een elegante indruk nalaten.