Honegger en Ibert: L’aiglon. Anne-Cathérine Gillet (s., L’aiglon), Marc Barrard (b, Flambeau), Étienne Dupuis (b., Metternich), Philippe Sly (b., Marmont), Pascal Charbonneau (t., militair attaché), Marie-Nicole Lemieux (a., Marie-Louise) e.a. met het Montréal symfonie orkest en –koor o.l.v. Kent Nagano. Decca 478.950-2 (2 cd’s, 1u. 32’2(“). 2015
‘De een van ons schreef de majeur gedeelten de ander de mineur dito’ schreven Honegger en Ibert die in 1937 voor Monte Carlo de muziek schreven bij het toneelstuk van Rostand dat over de in Oostenrijk in ballingschap opgroeiende zoon van Napoleon met de bijnaam L’aiglon (arendsjong) had. In feite schreef Ibert de muziek voor de eerste en vijfde akte en Honegger die voor de tweede en vierde, terwijl beiden samenwerkten aan de derde.
Wat zo ontstond is een zeer toegankelijke muziek, een merkwaardig conglomeraat van Massenet en Johann Strauss. Geen wonder dat het werk meteen populair was, maar ook snel weer vergeten. Het is wel aardig om zonder die voorkennis te proberen om te ontdekken wie wat componeerde. Ibert komt dan als de introverte en lieflijke naar voren, Honegger als de dramatische en meer extraverte.
Het werk concentreert zich aan de hand van het libretto van Henri Cain op het laatste levensjaar 1832 van het korte leven van de hertog van Reichstadt waarin tegen de achtergrond van de pracht en praal van het Habsburgse hof een complot wordt gesmeed om junior nadat zijn vader is verslagen aan de macht te helpen. De mooiste scène komt voor in de vierde akte met herinneringen aan de slag van Wagram in 1809 en in de sterfscène aan het slot van de vijfde akte.
In de toneelversie had Sarah Bernardt de hoofdrol, in de daaruit resulterende operette zingt de geweldige jonge Belgische sopraan Anne-Cathérine Gillet de titelrol op een manier die geloofwaardig is voor een twintigjarige jongeman. Ook de belangrijke rol van de bewaker Séraphin Flambeau is bij Marc Barrard in zeer goede handen. Verder zijn de kleinere rollen gelukkig ook goed bezet.
Maar de ware sterren van de uitvoering zijn toch eigenlijk de dirigent en het orkest die voor veel vaart en verve zorgen.