Honegger: Le roi David H 37. Christophe Baissat (spr), Lucie Chartin (s), Marianne Beate Kielland (ms), Athena Poullos (Pythonisse) en Thomas Walker (t) met het Vocaal ensemble Lausanne en het Suisse romande orkest o.l.v. Daniel Reuss. Mirare MIR 318 (71’36”). 2016

Vroeg in zijn loopbaan werd Arthur Honegger gezien als een modernistische componist die even belangrijk kon worden als Stravinsky of Bartók. Het heeft niet zo mogen wezen, want mettertijd raakte hij wat in vergetelheid.

Toch was hij op de keeper beschouwd best een interessante figuur. Alleen was hij een solitair, ondanks het feit dat hij als Zwitser behoorde tot de Franse Groupe des six. Die relatie was nogal ambivalent en volgers had hij niet.

Le roi David uit 1921 is een symfonische psalm in drie delen die het verhaal vertelt van de herdersjongen David die Goliath verslaat, aan het hof gaat leven, bevriend wordt met Jonathan, van Saul die jaloers op hem wordt, waardoor hij naar de Filistijnen vlucht, met hen Saul verslaat. Met de ‘Klacht van Gilboa’ eindigt het eerste deel.

In het tweede deel is David heerser van Israël geworden. Na een feestelijk lied volgt als een spectaculair hoogtepunt de ‘Dans voor de ark’. Deel drie gat over Davids zondige liefde voor Bathsheba, Gods woede daarover, de dood van hun kind, Davids berouw, het geharrewar in Davids familie en de revolte en dood van zijn zoon Absalom en tot slot hoe hij naar de tempel terugkeert nadat Nathan zijn zoon Salomo heeft gekroond.

Het werk werd geschreven voor de dorpstheatergroep van René Morax en maar een klein instrumentaal ensemble, bestaande uit zes houtblazers, vier koperblazers, harmonium, piano, pauken, contrabas, een gong en een tam-tam beschikte.

De muziek die Honegger voor hem schreef, zit boordevol inventiviteit, kleur (die soms oosters is) en vervoering.

Eigenlijk is er een verrassend groot aantal opnamen van dit werk. De oudste is van Ernest Ansermet (Decca 425.621-2), verder zijn er opnamen van Serge Baudo (Supraphon 110132-2, Accord 20082-2), Charles Dutoit (Erato 45800) en Leopold Hager (Capriccio C 2509112 A) uit 1971. Daarmee niet genoeg volgden ook nog Marius Constant (Warner 2564-2033-2), een Naxos opname uit 1997 van Michel Piquemal (8.553649). 

De recentste is een heel geslaagde opname uit 2013 van Frank Markowitsch (Rondeau ROP 6088). En dan is er nog een Duitstalige versie van Wolfgang Schäfer (Christophorus CHR 74523) en een Engelstalige van Donald Pierson (Gothic G 49105).

Waren het tot nu toe vooral Dutoit en Markowitsch die in dit werk imponeerden, nu komt daar ’onze’ Daniel Reuss, ditmaal vanuit Genève, bij.

Zijn verteller Christophe Baissat is niet alleen dwingend maar ook expressief. De profetes van Athena Poullos heeft iets van een griezelige heks als ze Samuel oproept. Sopraan Lucie Chartin zingt haar psalm heel fraai en ook de andere solisten geven goede bijdragen.

In de begeleiding valt vooral het aandeel van de houtblazers positief op, maar ook de mars van de Filistijnen klinkt sardonisch. Geen wonder dat het koor schittert, zeker in de Alleluia’s aan het eind van de ‘Dans voor de ark’. Zo is al met al van een heel geslaagd project sprake.