Haydn: Sieben letzte Worte, Die op. 51. H. III/50/56. Kamerorkest Toulouse o.l.v. Gilles Colliard. Klarthe K 038 (44’39”). 2016 

In 1785 kreeg Haydn een opdracht van de kathedraal in het Zuid Spaanse Cadiz voor een werk op basis van de zeven laatste woorden van Christus dat tijdens de viering van Goede Vrijdag moest worden gespeeld.

Zijn partituur bestaat uit zeven adagio delen, elk voorafgegaan door lezingen over de zeven laatste woorden. Het werk opent met een plechtige inleiding en eindigt met een vurig portret van de aardbeving die op Christus’ dood volgde.

Haydn vond het ‘niet eenvoudig om zeven adagio’s van elk tien minuten die elkaar opvolgen zonder de luisteraar te vervelen te moeten componeren’.

Maar het resultaat is een aangrijpend werk dat de componist zelf als een van zijn beste beschouwde. Hij dirigeerde het bij zijn laatste optreden in 1803.

Enkele jaren na de eerste uitvoering voegde Haydn koordelen toe in een poging om het werk om te vormen in de stijl van een oratorium, maar het is de bewerking voor strijkkwartet  die Haydn in 1787 maakte, waarin het werk het beste tot zijn recht komt. De sereniteit van de muziek is namelijk het beste gediend met de meer directe expressie van een kwartet, niet gehinderd door orkestrale details. Het intieme arrangement legt op een persoonlijker niveau contact met de luisteraar.   

In een Vergelijkende Discografie uit 2014 kwamen de uitvoeringen van het Quatuor mosaiques (Astrée E 8742) en het Rosamunde kwartet (ECM 461.780-2) als beste naar voren en bij de orkestversie die van Ricardo Muti met het Weens filharmonisch orkest (EMI 567.423-2).

Deze nieuwe opname van Colliard kan ook goed dienen, maar is niet echt beter.