Haydn: Celloconcerten nr. 1 in C H. VIIb/1 en 2 in D H. VIIb/2; Mozart: ‘Geme la tortorella’ uit La finta giardiniera KV. 196 (bew); Bach, C.P.E.: Celloconcert in A Wq. 172, H. 439; Boccherini: ‘Adagio’ uit Celloconcert nr. 7 in G G. 480. Steven Isserlis met de Duitse kamerfilharmonie Bremen. Hyperion CDA 68162 (77’47”). 2016

Toen Haydn in 1761 aan het hof van Esterhazy arriveerde, trof hij daar een orkest van getalenteerde musici aan die genoeg hadden van hun kapelmeester. Hij probeerde hen voor zich te winnen met een reeks briljante concerten, waarvan jammer genoeg vele verloren zijn geraakt.

Het Celloconcert in C was eentje daarvan; het werd pas in 1961 in het Nationaal Museum van Praag teruggevonden. Een grote ontdekking, want het behoort tot de fijnste celloconcerten. Het eerste deel met zijn krijgshaftige strakke ritme in barok van stijl, de serene, lange cantilene uit het langzame deel toont Haydn de operacomponist en bij de finale zitten we in het tijdperk van de klassieke symfonie.

Deze atletische ontwikkeling stelt hoge technische eisen aan de cellist, maar dit alles in dienst van de muziek die bruist van opwinding en energie. Als Josef Weigl, voor wie dat eerste concert is geschreven, een begenadigd cellist was, dan was Anton Kraft aan wie het tweede concert is opgedragen, dat zeker ook. Toch is dat zeker geen leeg spektakelstuk, maar een zonnig, weids werk met melodieën die je raken.

Het elegante, solide eerste deel is gelardeerd met melodielijnen en het weemoedige adagio vraagt een weelderige lyriek van de solist. Het vrolijke rondo van de finale dient ondanks de hindernissen vlot te worden gespeeld.

Deze composities van Haydn kunnen veel interpretaties, ook deze nieuwe, verdragen, maar de kracht van de zware stok en metalen snaren van de moderne cello zorgen makkelijk voor hoeken waar krommen zijn bedoeld. Daarom zijn de alternatieve vertolkingen van Christophe Coin (Oiseau Lyre 414.615-2) nog altijd zo bijzonder. Dit daargelaten: ook deze nieuwe uitgave overtuigt vrij sterk.

Op een rijk gevulde cd vult Steven Isserlis dit tweetal Haydnconcerten aan met een bewerking van een sopraanaria uit  Mozarts La finta giardiniera (als origineel te horen van Sandrine Piau op Naïve V 5366), een concertje van C.P.E. Bach en een deeltje uit een der bekendste concerten van Boccherini. Wie dat werk in zijn geheel wil horen, is goed af met bijvoorbeeld Anner Bijlsma (Sony SK 53121) of Yo-Yo Ma (Sony SK 60681).