Holt, ten: Canto ostinato (bew. Martijn van Prooijen). Cello8ctet Amsterdam. Cello8tet Amsterdam CBA 1301 (69’30”). 2013

Canto ostinato uit 1976/9 geldt als Simeon ten Holts opus magnum en is een compositie - oorspronkelijk voor vier piano’s zoals op bijvoorbeeld Et’cetera KTC 137 (3 d’s) die wel twee en een half uur kan duren, afhankelijk hoe men met herhalingen omspringt. Een werk dat veel geduld vergt, ook als men een uitvoering bijwoont en als muziekconserve in de huiskamer waar men makkelijk kan worden afgeleid.

Uw recensent behoort tot degenen die nooit op goede voet is gekomen en binnen een half uur zijn gedachten naar nuttiger, aardiger dingen laat afdwalen.

In het optimale geval begint het werk met een eenvoudige frase die telkens wordt herhaald en pas na vier minuten een geringe verandering ondergaat. Ook volgende veranderingen komen traag. Zijn de melodische veranderingen al gering, in ritmisch opzicht verandert nauwelijks iets. Dat is wat mij betreft dodelijk voor de compositie. 

Hoeveel beter wisten en weten componisten als Riley (In C), Reich (6 Pianos) en Glass (Dracula) als collega minimalisten veel bondiger en afwisselender te realiseren.

Maar als Canto ostinato dan al moeten worden ondergaan, kan dat beter met acht warm zoevende melodie instrumenten zoals celli hier in een goede bewerking dan met vier toetsinstrumenten. Bovendien lukt het de Amsterdammers goed om de luisteraar bijna zeventig minuten bij de les te houden. Daarmee wordt het werk van achtergrondmuziek verheven naar een hoger niveau van luistermuziek.