Haydn: Andante con variazioni in f H. XVII/6; Pianosonate nr. 52 in Es H. XXVI/52; Mozart: Fantasie in c KV. 475; Pianosonate nr. 14 in c KV. 457. Tomoko Ogasawara. Coviello COV 91720 (70’42”). 2017

Door Haydn omschreven als un piccolo divertimento vormen de Variaties in f een hoogtepunt in het classicistische pianorepertoire Het thema leent zich ideaal voor de variatievorm, maar het is vooral de finale met zijn zestig maten lange Beethoveniaanse furie die het pakkendste aspect van het werk vormt.

De heel intens persoonlijke natuur van deze muziek was aanleiding voor een aantal theorieën over voor wie Haydn hier zijn ziel zo openbaarde in 1773. Romantici zochten lang naar een antwoord op deze vraag die daarvoor nooit was gesteld over deze voor Haydnbegrippen heel expressieve muziek.

De Pianosonate nr. 14 uit 1784 van Mozart kan gelden als zijn beste: beknopt, pittig en naar binnen gekeerd op een manier die naar Beethoven vooruitblikt. Zeven maanden later schreef Mozart daar een inleidende Fantasie bij, eveneens een weloverwogen en intens werk met een verrassende reeks stemmingen.

De Japanse, in Duitsland levende pianiste Tomoko Ogasaware plaatste de kort beschreven compositie van Haydn aan het begin van haar recital en die van Mozart aan het slot.

Misschien bereikt ze in deze werken niet helemaal de grote interpretatieve hoogten van een Hamelin (Hyperion CDA 67710) in Haydn en Pires (DG 429.739-2) in Mozart, maar met een late sonate van Haydn extra heeft ze met beide heel goed uitgevoerde werken wel een sterke troef in handen.