Händel: Thames symphony; Water music suites nr. 1 in F HWV 348, 2 in D HWV. 349 en 3 in G HWV. 350; Music for the royal fireworks HWV. 351. La simphonie du Marais o.l.v. Hugo Reyne. Musiques à la Chabotterie 605017 (64’08”). 2016
Eigenlijk weten we verrassend weinig precies over de eerste uitvoering van Händels Watermusic 17 juli 1717 tijdens die boottocht op de Theems van koning George I. De overgeleverde bronnen zijn inconsistent over de gebeurtenis. Een partituur verscheen pas in 1788 en gaf toen een duidelijker indicatie over de orkestratie dan het tussen 1722 en 1743 gepubliceerde materiaal. Bovendien was niet iedereen het eens over de volgorde der delen van de drie suites in F met prominente hoorns, in D met belangrijke trompetpartijen en de eerder kamermuzikale in G.
Algemeen wordt aangenomen dat de suites met koperblazers tijdes de heen- en terugreis werden gespeeld, en de suite in G tijdens het diner aan de wal.
In de loop der jaren verschenen tal van opnamen van dit populaire werk. In een Vergelijkende Discografie uit oktober 2013 werd een groot aantal beschreven. Bij de als zo authentiek mogelijk aangemerkte uitgaven, waren het sinds Pinnock (Archiv 477.756-2) vooral de versies van Gardiner (Philips 464.706-2), Minkowski (Naïve V 5234), Mallon (Naxos 8.557764), Guglielmo (CPO 777.312-2), Savall (Astrée E 59920), Niquet (Glossa GCD 921606), Norrington (Virgin 391.334-2) en de Akademie für alte Musik, Berlijn (Harmonia Mundi HMC 90.2216) die veel waardering oogstten. Daarbij voegt zich nu Hugo Reyne met zijn barokorkest. La simphonie du Marais is een betrekkelijk klein ensemble met 4 eerste violen, 4 tweede violen, 3 altviolen, 2 celli, 1 contrabas, klavecimbel, 3 hobo’s, blokfluit, 1 fagot, 3 trompetten, 4 hoorns en slagwerk. Hieronder bevinden zich enige zeer Nederlands klinkende namen.
Het is best een grote prestatie wanneer een kunstenaar een overbekend werk dusdanig kan uitvoeren dat het is alsof men het voor het eerst hoort. De dirigent houdt zich aan de uitkomsten van de huidige musicologie en zorgt voor een doorlopende weergave van de achttien deeltjes. Nieuw is dat hij begint met de 44’ durende fanfare-achtige Thames symphony en zelf kort als spreker optreedt. Guglielmo blijft de meest geduchte rivaal.
Reyne neemt minder risico’s dan Minkowski, maar is vooral ook dankzij de kleine bezetting helderder en preciezer. Zijn hoorns klinken brutaal, ook de trompetten zorgen voor een stevig buitenlucht effect. De tempi zijn levendig en ideaal om de luisteraar in vervoering te brengen.
In de zich geheel op vaste grond afspelende Music for the royal fireworks is het vooral interessant om deze eens zo kleinschalig te horen, maar daarvoor is toch liever een grote bezetting nodig om voor een gewichtige, toch heldere weergave te zorgen. Aan die voorwaarden voldoen Robert King (Hyperion CDA 66350) en Pinnock (Archiv 423.149-2) beter.