Henze: Vioolsonatine Pollicino; Solovioolsonate; Vioolsonate; Für Manfred; Peter Doll zum Abschied; Alvioolsonate. Peter Sheppard Skærved en Roderick Chadwick. Naxos 8.573886 (68’41”). 2016

Zoals uit de ontstaansdate die tussen 1946 (de vierdelige Vioolsonate) en 1999 (Peter Doll zum Abschied) liggen, schreef Hans Werner Henze (1926-2012) gedurende zijn hele loopbaan kamermuziek voor viool en altviool. Deze werken vormen een minder bekend segment van zijn oeuvre en het is goed dat Sheppard Skærved daar uitgebreid aandacht aan besteed. Eerder al nam hij Henze’s Vioolconcerten nr. 1 en 3 plus de vijf Nachtstücke op (Naxos 8.557738).

Het interessante aan deze componist is dat hij muziek schreef die volkomen paste in de twintigste eeuw, maar die goed merkbaar zijn wortels in de traditie heeft. Juist die nevenschikking maakt zijn werk zo boeiend. Aanvankelijk gebruikte hij wel twaalftoonreeksen, later kwam hij daar (zoals vele anderen) van terug.

Neem het openingswerk, Pollicino in de vorm van een Vioolsonatine en een soort afleiding van zijn voor de kinderen van Montepulciano (waar hij een bekend eigen festival had) geschreven opera Pollicino (Liebrecht op Wergo WER 6664-2). Een serieuzer kamermuziekwerk met wel een geestige ondertoon. Een sterk contrast met de in treurnis en melancholie gedompelde werken voor gestorven vrienden en de warmbloedige Altvioolsonate. Contrast genoeg.

Skærved had al zijn grote betrokkenheid bij de muziek van Henze getoond en blinkt hier opnieuw uit in kleinschaliger repertoire. Reden genoeg om hem een warme aanbeveling mee te geven.