Harris: Vioolconcert; Adams: Vioolconcert. Tamsin Waley-Cohen met het BBC symfonie orkest o.l.v. Andrew Litton. Signum SIGCD 468 (62’22”). 2016

Tot op vrij grote hoogte kan Roy Harris (1898-1979) worden beschouwd al een van de meest typische, echt Amerikaanse componisten. Geen wonder wanneer men weet dat hij right in the middle of nowhere werd geboren in een blokhut in Oklahoma, zijn studie in Berkeley betaalde uit zijn werk als vrachtwagenchauffeur voordat hij zijn tijd- en landgenoot Copland volgde om in Parijs bij Nadia Boulanger te gaan studeren.

Met zijn Vioolconcert uit 1949 schreef hij een heel ambitieus, dynamisch werk dat iets weerspiegelt van het wijde landschap waarin hij opgroeide. Het werk begint heel uitbundig als een traditioneel feestelijk dansfeest, vervolgt vrij rapsodisch maar eindigt abrupt in een veel moderner stijl. Het werk moest tot 1984 wachten voordat het voor het eerst werd uitgevoerd.

Tamsin Waley-Cohen beschikt over veel stoere kracht om de heel lastige solopartij recht te laten wedervaren. Ze verdient daarvoor alle waardering. 

Van het Vioolconcert van Harris is nog een veel oudere, minder goede opname van Gregory Fulkerson (Albany AR 012), dus de voorkeur voor de jonge Londense soliste ligt voor de hand.

In het veelgelaagde Vioolconcert van Adams uit 1993 dat ook een slopende solopartij heeft, is meer concurrentie van Chloé Hanslip (Naxos 8.559302), Gidon Kremer (Nonesuch 7559-79360-2) en Ilya Gringolts (Orchid ORC 100066).

De gespierde speelwijze van Waley-Cohen is evenwel minstens zo overtuigend. Als voordeel heeft ze dat Andrew Litton zorgt voor een begeleiding die van veel inzicht en motivatie getuigt.

De koppeling is aantrekkelijk, de verklankingen zijn voortreffelijk, dus wat kan men meer verlangen?