Hindemith: Altvioolsolosonates nr. 1 op. 11/5, 2 op. 25/1, 3 op. 31/4 en 4. Luca Ranieri. Brilliant Classics 95413 (69’25”). 2017

Verspreid over een lange periode van zijn compositorische creativiteit  schreef Hindemith tussen 1919 en 1937 viertal solosonates voor zijn instrument, de altviool. Ze laten er geen twijfel over bestaan dat Hindemith in de eerste helft van de twintigste eeuw dé altvioolcomponist was. Op YouTube is te vinden hoe hij in 1939 zelf op. 25/1 uitvoerde. Gek genoeg bleven de werken lang ongepubliceerd, mogelijk omdat hij ze exclusief voor eigen gebruik wilde bewaren.

Maar gelukkig werden ze toegankelijk en kunnen we ons verwonderen over de creatieve vruchtbaarheid van de componist om het instrument express iek alleen voor zichzelf te laten spreken.

Ooit zei Alfred Einstein over Hindemith: ’Hij aarzelt steeds om zijn gevoelens aan het publiek te tonen en houdt zijn beide voeten op de grond. Hij schrijft muziek zo goed als hij kan’. In deze sonates leidde dat tot vrij cerebrale, maar zeker geen gevoelloze vrij zakelijke muziek. Geen wonder misschien voor een eerste sonate van een vierentwintigjarige en een laatste die werd gecomponeerd tijdens een treinreis tussen New York en Chicago.

Natuurlijk bestaan al diverse opnamen van dit viertal sonates. De toon werd in 1986 gezet door Kim Kaskashian (ECM 833311-2) en zij vestigde meteen een gouden standaard. Mooie vertolkingen volgden van Nabuko Imai (BIS CD 571) uit 1992, Lawrence Power (Hyperion CDA 67769) uit 2009, Tabea Zimmermann (Myros MYR 011) uit 2013 en Ruth Kilius (NoMadMusic NMM 049) uit 2016.

En nu is daar Luca Ranieri die met goede, maar misschien iets te Latijns gepolijste verklankingen voor een mooi opgenomen alternatief zorgt.