Harberg: Altvioolconcert; Elegie voor altviool en orkest; Wolpert; Altvioolconcert nr. 1 Giants. Brett Deubner met het Zuid Arizona symfonie orkest o.l.v. Linus Lerner. Naxos 8.559840 (50’07”). 2016  

Deze cd illustreert opnieuw dat de altviool als solo=instrument de afgelopen decennia zeer terecht in opkomst is. Ditmaal stamt het drietal hier opgenomen werken van de Amerikaanse componisten Amanda Harberg (1973) en Max Wolpert (1993). Ze zijn alle drie geschreven voor Brett Deubner, aan wie intussen ruim tachtig werken schijnen te zijn opgedragen.

Het ‘oudste’ werk is de Elegie van Harberg uit 2007 dat is opgedragen aan haar overleden pianolerares Maria Grin en die daarom een gevoelig lyrisch karakter heeft dat de solist met enige extra warmte aanvult. Oorspronkelijk wat dit stuk voor viool en piano, maar ze maakte er deze bewerking van.

In het Altvioolconcert uit 2012 mijmert de componiste op gelukkig mooi melodieuze wijze over de wisselingen van het lot en toont daarin een heel persoonlijke stem te hebben. Ze doet dat aan de hand van beelden: in het eerste deel gaat dat om door de lucht over een golvend landschap zeilende  adelaars (met in de cadens iets van Vaughan Williams’ The lark ascending), Daarop volgt een ‘Aria’ waarin is getracht de menselijke kwetsbaarheid weer te geven, maar in het derde deel wordt met krachtiger ritmen iets van zelfoverwinning beleden.

Max Wolpert (1993) Het driedelige Altvioolconcert uit 2015 van Wolpert  met de titels ‘Vadertje Tijd’, ‘De gouden harp’ en ‘Dans van de wolkenvrouwen’ heeft een explicieter en programmatischer karakter en is mede daardoor ook best toegankelijk. In het rustige eerste deel komt de inspiratie van Lewis’ The chronicles of Narnia. Zoals de titel van het tweede deel aangeeft, is daarin een belangrijke rol ingeruimd voor de harp die met vriendelijke ostinati het betoog van de altviool ondersteunt. Levendige ritmen, spore klezmer en Oosterse dansen bepalen de sfeer in het derde deel. In het tweede en derde deel maakt Wolpert gebruik van volksmuziek.

Deubner toont zich eerder een wat aardgebonden dan een bevlogen, maar wel degelijke solist en hij wordt goed begeleid.