Harvey: Strijkkwartetten nr. 1-4; Strijktrio, Arditti kwartet. Aeon AECD 0975 (2 cd’s, 1u., 34’25”). 2007

 

‘Aan het begin is nog helemaal niets’ verklaarde Britse componist Jonathan Haevey (1939) over zijn Strijkkwartet nr. 1 uit 1977. Maar daarna laat hij des te meer op aparte wijze van zich horen. Net als Messiaen en Stockhausen is hij nogal een Einzelgänger die graag complexe compositietechnieken toepast en deze aanlengt met mystieke ervaringen. Zijn Strijkkwartetten (nr. 2 is uit 1988, nr. 3 uit 1995 en nr. 4 met ‘live electronics’ uit 2003, het Strijktrio volgde een jaar later) en hun structuur wordt alsmaar complexer en minder makkelijk toegankelijk voor de luisteraar. Herhaald luisteren maakt alles inzichtelijker.

Een belangrijk punt voor de opname is dat de vier strijkers ver uit elkaar zitten en dat de elektrische klanken die de muziek tot extatische hoogten moeten opvoeren, dreigen het beeld te vertroebelen. Geen beter ensemble dan het Arditti kwartet om deze muziek uit te pluizen, te integreren en aan het publiek te presenteren. Omdat deze muziek aan het viertal is opgedragen, zet het zich er voor honderd procent voor in.

Het geheel vormt een goed voorbeeld van de ontwikkeling die de componist doormaakte.