Händel: Brockes Passion HWV. 48. Sandrine Piau (s., dochter Zion), Stuart Jackson (t., evangelist) en Konstantin Krimmel (b., Jezus) met Arcangelo o.l.v. Jonathan Cohen. Alpha ALPHA 644 (2 cd’s, 2u. 40’46”). 2020 

 

Van de vele toonzettingen van de Passiemuziek is de poëtische van Barthold Heinrich Brockes een der succesvolste. Het werk ging in 1716 in Frankfurt in première in de toonzetting van Telemann. Vergeleken met de Passiemuzieken die op het evangelie zijn gebaseerd, is Brockes tekstbehandeling dramatischer en minder liturgisch met dichterlijk commentaar dat het droge bijbelse verhaal versiert.

Achtereenvolgens gebruikten Reinhard Keiser (1712), Georg Philipp Telemann (1716), Johann Mattheson (1718), Georg Friedrich Händel (1719), Johann Friedrich Fasch (1723), Gottfried Heinrich Stölzel (1725), Johann Caspar Bachofen (1759) en sommige anderen deze tekst voor hun passiemuziek.

Händels oratorium had lang een nogal slechte pers, maar daar is de laatste jaren sinds er meer goede opnamen van het werk ter beschikking staan een kentering in gekomen. De componist werkte aan deze compositie terwijl hij ook bezig was met ‘Esther’ en daarvoor gebuikte hij materiaal uit de passie, net als in ‘Deborah’.

Zoals gewoonlijk vertelt de evangelist het verhaal onopgesmukt, vervult het koor de rol van gelovige Christenen zowel als de Joodse meute en zijn er aria’s als commentaar op de gebeurtenissen. Veel commentaar wordt gegeven door de Dochter Zions die de nadruk legt op het lijden van Christus als bewijs van zijn toewijding voor de mensheid. Een prachtige rol van Sandrine Piau.   

Stuart Jackson is een duidelijke, betrokken verteller en Konstantin Krimmel     een waardige Jezus. Eén van de mooiste momenten is het duet van Jezus met zijn moeder.

Deze waarschijnlijk zevende opname van Händels Brockes Passion met de titel ‘Der für die Sünde der Welt gemartetete und sterbende Jesus’ behoort tot de beste, naast die van Peter Neumann (Carus 83.428) uit 2009.