Hosokawa: Voiceless voice in Hiroshima. Nathalie Stutzmann (a), Theresa Kohlhäufl (spr), Tim Schwarzmaier (spr), August Zirner (spr) met koor en orkest van de Beierse omroep o.l.v. Sylvain Cambreling. Col Legno WWE 1CD 20087 (67’30”). 2001

 

Het was 6 augustus 1945 dat de Amerikaanse atoombom Little boy’ op de Japanse stad Hiroshima viel en een eind maakte aan aan de strijd in het Verre Oosten tijdens W.O. II, maar het bracht ook de directe dood van ca. 166.000 mensen met zich mee.

Om dat te herdenken schreef de in 1955 in datzelfde Hiroshima geboren componist Toshio Hosokawa het oratorium Voiceless voice in Hiroshima. Hij werkte daar van 1989 tot 2001 aan, maar de première bezorgde hem meteen wereldfaam. Het werk heeft drie sprekers en één zangeres die van de gruwelen vertellen, dus echt ‘stemloos’ is het niet, maar er wordt eenvoudig en sober gesproken en gezongen en de warme altstem van Nathalie Stutzmann heeft iets troostends.

Het meest werd ik getroffen door het laatste deel, ‘Temple Bells Voice’ op tekst van een haiku van Matsuo Bashō: ‘tsuki izuki / kane wa shizumeru / umi no soko’ (‘Waar is de maan?  / De tempelklok is gezonken  / Naar de bodem van  de zee’).

Het werk is een mooie bijdrage om de onvoorstelbare destructieve kracht van de atoombom en de langdurige implicaties daarvan iets beter te begrijpen