Halévy: La reine de Chypre. Véronique Gens (s., Caterina Cornaro), Cyrille Dubois (t., Gérard de Couchy), Étienne Dupuis (b., Jacques de Lusignan), Erich Huchet (b., Mocénigo) en Christophorus Stamboglis (bs., Andrea Cornaro) met het Vlaams omroepkoor en het Parijs’ Kamerorkest o.l.v. Hervé Niquet. Ediciones Singulares ES 1032 (2 cd’s, 2u. 34’27”). 2017

 

De Franse componist Fromental Halévy werd vooral bekend met zijn opera La Juive uit 1835. Hij was als leerling van Cherubini samen met Meyerbeer ook betrokken bij de ontwikkeling van de ‘grand’opéra’.

In La reine de Chypre, een opera uit 1841 op libretto van Jules-Henri Vernoy de Saint-Georges, behandelt hij hetzelfde gegeven als Donizetti in zijn Caterina Comaro in 1844 (Foyer 2 CF 2048).

Deze Caterina behoort tot een rijke familie in Venetië met handelsbelangen op Cyprus. Ze was getrouwd met met de Franse koning van Cyprus die prompt stierf, waarschijnlijk door vergiftiging van de Venetianen. Na 15 jaar als een marionet te hebben meegeregeerd, is ze gedwongen om af te treden en ging Cyrus deel uitmaken van het Venetiaanse rijk. Dat is in het kort waar het om gaat.

De handeling speelt in 1441 in Venetië en op Cyprus, maar Venetië is de ware schurk in deze geschiedenis, belichaamd in de sinistere figuur Mocénigo die voorkomt dat Catarina trouwt met Gérard de Couchy door haar oom Andrea Cornaro wijs te maken dat de gevreesde Raad van tien van haar verlangt dat ze met de Franse koning Jacques de Lusignan trouwt.

Dan verplaatst de handeling zich naar Cyprus waar Lusignan Gérard behoedt voor de moordenaars van Mocénigo. Wanneer tijdens de bruiloft Gérard tracht zijn rivaal te oden, spaart Lusignan diens leven. Twee jaar later duikt Gérard in Rhodos op als een ridder van de Johanniter orde.

Mocénigo wordt gearresteerd en de stervende Lusignan voegt zich bij Gérard en zijn manschappen om de invasie van de Venetianen te verijdelen.

De weduwe Catarina toont de nieuwe koning en de bevolking haar zoon, terwijl Gérard en zijn ridders wegzeilen.

Véronique Gens met haar prachtige stem is een in dramatisch opzicht heel dramatische Catarina en Cyrille Dubois is net zo goed als Gérard. Zijn mooiste moment heeft hij in de vierde akte wanneer hij de moord op Lusignan voorbereidt. Étienne Dupuis is ontroerend in ‘Triste exile sur la terre étrangère’ en al helemaal in zijn sterfscène. 

Ook koor, orkest en dirigent Hervé Niquet leveren exemplarische prestaties en zorgen voor een geweldige finale wanneer alle passies worden ontketend. Wagner vond het indrukwekkend en Berlioz vond dat de stretta tot de mooiste dingen behoorde die Halévy heeft geschreven.