Haydn: Pianoconcerten nr. 1-11 H. XVIII 1/11, Massimo Palumbo met het Oostenrijks kamerorkest o.l.v. Ernst Theis. Arts 47629-2, 47630-2, 47631-2 en 47690-2 (4 cd’s, 4u., 24’17”). 2003

 

Haydn: Pianoconcerten nr. 1 in C H/XVIII/1, 2 in D H. XVIII/2, 3 in F H. XVIII/4, 4 in G H. XVIII/4, 5 H.XVIII/5, 6 in F H. XVIII/6, 8 in C H. XVIII/8, 10 in C H. XVIII/10, 11 in D H. XVIII/11. Mélodie Zhao (p), David Nebel (v) met Camerata Schweiz o.l.v. Howard Griffiths. CPO 555.400-2 (2 cd’s, 2u., 24’20”). 2020

 

Tussen 1756 en 1782 schreef Haydn 11 Pianoconcerten en als het begrip ‘ten onrechte verwaarloosd’ ooit van toepassing is, dan wel hier, want deze composities van Haydn behoren tot de minst gespeelde en minst opgenomen werken uit het klassieke repertoire. Het waren Massimo Palumbo en Ernst Theis die aan die dubieuze reputatie in 2000 radicaal een einde te maken door ze integraal op te nemen in uitvoeringen vol expressieve warmte en rijke kleuren.

Palumbo’s spel is bondig en helder, rekening houdend met de achttiende eeuwse pianoklank en wanneer hij al enig pedaal gebruikt, is dat haast onmerkbaar. Zijn articulatie heeft enigszins een staccato karakter en ook dat is passend. Het klinkt ook nooit stijfjes en droog.

Het orkest begeleidt heel levendig en expressief. Op de vierde cd bleef nog wat ruimte over voor een paar Divertimenti voor piano en strijkers, kleinschalige juweeltjes, die worden begeleid door het Europees Kamerorkest.

Tot de hoogtepunten behoort het Concert in D met zijn prachtige hoekdelen en het langzame deel uit het Concert in G.

Ook Mélodie Zhao en de Camerata Schweiz onder Howard Griffith pretenderen een complete reeks te leveren, maar waarom ontbreken dan nr. 7 en 9? Verder zijn ook deze uitvoeringen heel mooi en gaaf.