Haydn: Symfonieën nr. 4 in D H. I/4, 42 in D H. I/42 en 64 H. I/64; Ouverture L’isola disabilitata H.XXVII/9; Aria ‘Solo e pensoso’ H.XIVb/20. Francesca Aspromonte (s) met Il giardino armonico o.l.v. Giovanni Antonini. Alpha ALPHA 672 (68’57”). 2015

 

Dit is de derde uitgave in de reeks ‘Haydn 2032’ waarmee Alpha samen met de Haydn Stiftung in Bazel een voorsprong neemt op de vering van Haydns driehonderdste verjaardag in 2032. Het einde van de reeks zal ik niet meer meemaken, maar van de tot op heden verschenen uitgaven, dus ook van deze,  heb ik zeer genoten. Het aardige is dat Antonini zich niet tot Symfonieën beperkt, maar zoals hier ook een Ouverture en een Concertaria meeneemt.

Daardoor krijgt zo’, cyclus met Symfonieën een ander karakter dan bij bijvoorbeeld Frans Brüggen (Philips 462.117-2) en Christopher Hogwood (Decca 478.9604). 

De nieuwe uitave draagt de titel Solo e pensoso (alleen en nadenkend), een romantisch gegeven, zoals dat van de eenzame man op een bergtop, geschilderd door Caspar Friedrich David. Maar Haydns aria gaat verder terug in de geschiedenis, namelijk naar Petrarca en diens sonnet XXXV.

Antonini koos bewust dit drietal Symfonieën omdat de langzame delen daaruit zo goed passen bij het thema van de eenzaamheid. Ook de ouverture ‘Het verlaten eiland’ past goed in dit kader. Antonini pakt de Symfonieën vlot en levendig aan in de snelle delen, maar staat wat langer stil bij de langzame. Dat komt de muziek ten goede, zeker de zangerigheid van die delen.

Achteraf kreeg Symfonie nr. 64 de titel ’Tempora mutandor (et nos mutamur in illis)’ en het werk kwam aan het eind van de ’Sturm und Drang’ periode. De fraaie aria ‘Solo e pensoso’ kende ik van Arleen Auger (Oiseau Lyre 425.496-2), maar wordt door Francesca Aspromonte even mooi gezongen.

Net als de eerdere uitgaven uit deze serie is ook deze door het hoge peil der verklankingen niet te versmaden. De vermenging van genres kan een voordeel of een nadeel zijn.