Hersant: Vioolconcert; Der Wanderer; Streams. Augustin Dumay (v), met het Frans Nationaal koor en orkest o.l.v. Jonathan Darlington c.q. Alice Ader (pian) met het Deens omroeporkest o.l.v. Thomas Dausgaard. Densité 21 DE 001 (60’02”). 2004
De in Rome geboren Franse componist Philippe Hersant studeerde compositie bij André Jolivet en daarnaast letterkunde, waarbij hij een grote belangstelling ontwikkelde voor Joyce en Borges. Aanvankelijk was zijn muziek heel avant-gardistisch, maar in 1978 verklaarde hij al zijn eerder werken ongeldig en keerde hij terug tot tonaal idioom.
Zijn belangrijkste werken waren bestemd voor het theater (ballet Hurlevent) en de film (Un animal, des animaux; Qui sait en Être et avoir). Op instrumentaal en orkestraal gebied produceerde hij twee Strijkkwartetten en verder twee opera’s (o.a. Le chäteu de Carpathes).
Maar weer anders zijn de drie werken op deze cd. Ze vinden hun wortels in de Duitse laatromantiek van Richard Strauss in het bijzonder. Ook lijkt het wek van Henri Dutilleux van grote betekenis te zijn voor hem. Veel van zij composities lijken een verdroomd karakter te hebben alsof ze op verre herinneringen berusten. Hoofdzaak is dat Hersant steeds zichzelf bleef en trouw bleef aan zijn gevoeligheid en verbeelding. Dat leidt tot een met overtuiging en samenhang sprekende eigen stem.
Hersant schreef zijn Vioolconcert in 2003 in opdracht van Augustin Dumay. Het is een rustig, vrij langzaam rapsodisch werk met een licht melancholiek karakter dat door Dumay heel expressief en evocatief wordt gespeeld. Erg opwindend is het niet, maar er zijn wel passages van een bijzondere schoonheid die indruk maken met hun herhaalde motieven.
‘Der Wanderer’ is een toonzetting van een gedicht van de Salzburgse dichter Georg Trakl (1887 - 1914) met als laatste twee regels de tekst ‘Jener kehrt wieder und wandelt im grünen Gestade/schaukelt auf schwarzem Gondelschiffchen durch die verfallene Stadt’. Frasen die een herinnering oproepen aan ‘La lugubre gondola’ van Liszt.
’Streams’ is een werk voor piano en orkest dat eind 2001 voor het eerst werd uitgevoerd door Alice Ader in Lyon. Dit vijfdelige werk heeft het tweede deel van Miltons Paradise lost’ over de vier helse rivieren ls uitgangspunt met tot slot de tekst
‘Far off from these, a slow and silent stream
Lethe, the river of oblivion, rolls
Het watery labyrinth’.
Hersant last daarbij referenties aan andere muzikale labyrinten in, zoals aan Locatelli’s ‘Il labirinto armonico’ uit Vioolconcert in D op. 3/12, Marais’ suite ‘Le labyrinthe’ uit Livre de pièces de pièces de viole en Bachs Kleines harmonisches Labyrinth BWV. 591.
Hersants bewondering voor de Argentijnse schrijver Borges berust ook grotendeels op diens fascinatie voor het labyrint. Op basis van deze gegevens schiep Hersant een vrij duister, haast filmisch werk dat veel vraagt van de vingervaardigheid van de solist, die daarnaast met verbeelding de gevraagde sfeer moet oproepen. Dat lukt Alice Ader die intussen geheel vertrouwd is met dit werk bijzonder goed.