Händel: Deidemia HWV. 42. Simone Kermes (a., Deidemia), Anna Bonitatius (s., Achilles), Dominique Labelle (s., Nerea), Anna Maria Panzarello (ms., Ulysses), Furio Zanasi (bs, Phoenix) met Il Complesso Barocco o.l.v. Alan Curtis. EMI 545.550-2 (3 cd’s, 3u., 07’55”). 2002
Händels laatste Italiaanse opera uit 1740 heeft nooit een behoorlijk succes en een duidelijk profiel gekregen. Dat lag aan de omstandigheden waaronder het werk in première werd gebracht en niet aan de muziek. Het werk kreeg in Londen slechts drie opvoeringen en er bestaan ook maar een paar opnamen van.
In de handeling gaat het om Achilles die als vrouw vermomd naar een eiland gaat om te voorkomen dat hij bij de Trojaanse oorlog wordt betrokken. Deidemia, de heldin uit de opera, die al bekend is met het doel van de vermomming, wordt verliefd op hem, maar moet tenslotte toegeven aan de eisen van de Griekse generaals die Apollo vervolgen en Achilles verlangen naar glorie, dat hem fataal wordt.
Deidamia krijgt een stel aria’s die Händels gave om op verschillende situaties te reageren goed duidelijk maken, maar er zijn eveneens fijne bijdragen voor Achilles en de geslepen Ulysses die hem tracht te ontmaskeren.
De opera kent heel mooie momenten, zoals waar de Grieken de ware identiteit van Achilles trachten te ontdekken. Ook de aria ‘Va, perfido’ uit die scène treft erg. Soms zijn taferelen nogal uitgerekt, zoals na Deidemia’s klacht uit de tweede akte, maar over het geheel is de voortgang goed met heel wat incidenten.
De uitvoering is heel goed met Simone Kermes die alle aspecten van Deidemia fraai belicht en heel mooie coloraturen en versieringen in de herhalingen van haar aria’s laat horen. Anna Bonitatius is een kostelijke wildebras Achilles wiens vermomming niemand kon ontgaan en de rol van Ulysses die Händel eigenlijk voor een castraat had bestemd, wordt door de zeer vrouwelijke Anna Maria Panzarello gezongen. Ze produceert heel fraaie klanken. Ook de wat ouwelijke Phoenix vindt in Furio Zanasi een uitstekende vertolker.
In de orkestbak zorgt Alan Curtis voor een energieke begeleiding die de vaart erin houdt. Als geheel verkies ik deze opname boven die van Rudolph Palmer (Albany TROY 460); er is wel een fijne dvd uitgave van Ivor Bolton (Opus Arte OA 1088 D) uit 2012.