Händel: Uit Giulio Cesare: ‘Da tempesta’; ‘Piangeró la sorte mia’; Rinaldo: ‘Lascia ch’io pianga’; ‘Vo far guerra’; Alcina: ‘Tornami a vaheggiar’; Teseo: ‘Dolce riposo, ed innocente pace’; ‘Ira, sdegni e furore’; Apollo e Dafne: ‘Felicissima quest’alma’; Ariodante: ‘Il mio crudel martoro’; Amadigi di Gaula: ‘Ah, spietato’; Semele: ‘Myself I shall adore’; ‘Endless pleasure, endless love’. Danielle de Niese met Les arts florissants o.l.v. William Christie. Decca 475.8746 (71’54”). 2007
Lovende buitenlandse perscitaten op een cd sticker en paginalange begripvolle interviews kunnen – mogelijk wat kinderachtig - een onbevangen luisteraar extra kritisch stemmen. Is al die toegezwaaide lof verdiend, afgaande op een leuk snoetje en dartel gehuppel op het toneel in Glyndebourne en Amsterdam. De nodige extra gegenereerde promotie op de vaderlandse tv en radio versterken het waakzaam kritische instinct. Dat is het geval bij de met veel commercieel en publicitair geweld omgeven Danielle de Niese het geval. Ronkende kreten als ‘All-singing – all dancing superstar’, ‘Her singing is utterly delectable and completely assured’, ‘She sedudes everyone in the audience’, ‘ A star was born…opera has an exciting future’, ‘Not just a superb performer, but a phenominal one’ en ‘alles wat ze aanraakt is goud’ wekken extra waakzaamheid en kritisch inzicht. Wordt al die lof terecht aan haar toegezwaaid?
Dat zal misschien best zover het om haar van sportiviteit en grote beweeglijkheid blijkgevende levendige optredens op het operatoneel gaat, waar ze meedoet in het ensemble en slechts af en toe meezingt in een recitatief/aria of duet, maar bij het louter auditief ondergaan via een cd van haar melden zich toch heel wat bedenkingen. Op De Niese’s technische beheersing en virtuositeit valt weinig af te dingen: grote bewondering! Maar bijna 72’ lang horen we verder een tamelijk schelle monochrome soubretteachtige koekoek éénzang met een snel nerveus stemmend vibrato. Vocaal in zeker opzicht knap, maar in expressief opzicht ontzettend vlak, zonder veel emoties behalve felheid, zonder karaktertekening en differentiatie tussen de rollen van Dafne, Medea, Ginevra, Melissa, Cleopatra en Alminera. Je zou er zelf neurotisch van worden. Wat een gemiste kansen. De Niese is hoogstens twee nummers tegelijk aan te horen. En wat een verspilling van William Christie’s prachtige begeleiding. Misschien is het in dit prille stadium van de zangeres wat oneerlijk, maar vergelijk haar met Auger, Fleming, Battle, Kirkby, Gens, Kwella, Invernizzi en Genaux om zelf een duidelijk oordeel te vormen. Voor deze luisteraar ontaardde het in een lichte kwelling de hele cd ettelijke keren te moeten beluisteren. Me dunkt dat de zangeres met deze te prematuur, voornamelijk door de commercie ingegeven en misschien niet met het voor haar juiste repertoire gevulde materiaal geen dienst is bewezen.