Haydn: Pianosonates nr. 29 in Es H. XVI/45, 31 in As H. XVI/46, 34 in D H. XVI/33 en 49 in cis H. XVI/36. Emanuel Ax. Sony 89363 (77’33”). 2000

Haydn: Pianosonates nr. 32 in g H. XVI/44, 34 in D H. XVI/33, 42 in G H. XVI/27, 43 in Es H. XVI/XVI/28  en 44 in F H. XVI/29. Ronald Brautigam. BIS CD 1093 (78’). 1998

Haydn: Pianosonates nr. 48 in C H. XVI/35, 49 in cis H. XVI/36, 50 in D H. XVI/37, 51 in Es H.XVI/38 en 52 in G H. XVI/39. Ronald Brautigam. BIS CD 992 (75’14”). 1998

Haydn: Pianosonates nr. 54 in G H. XVI/40, 55 in Bes H. XVI/41, 56 in D H. XVI/42, 57 in F H. XVI/47 en 58 in C H. XVI/48. Ronald Brautigam. BIS CD 993 (74’23”). 1998

 Ax had al twee eerdere cd’s met sonates van Haydn bijgedragen: nr. 32, 47, 53 en 59 op 53635 en nr. 33, 38, 58 en 60 op 44918. Met pianisten als McCabe (Decca 443.785-2, 12 cd’s), Brendel (Philips 416.643-2), Richter (Decca 436.454/5-2), Schiff (Teldec 0630-17141-2) en Andsnes (EMI 556.756-2) voelt hij zich als een vis in het geheel onvervuilde water bij dit repertoire. Hij besteedt aandacht aan de retoriek, aan het bijzondere (aan)‘spreken’ van deze werken, houdt het toucher licht, maar probeert geen hammerflügel te imiteren. Hij belicht veel aspecten: melancholie, uitgelatenheid, charme, lyriek, humor. Het is – kortom – een waar genoegen hem te beluisteren en hij verdient in het genoemde gezelschap een prominente plaats.

Een heel andere propositie biedt Brautigam met zijn vertolkingen op een mooie hammerflügel. De drie aangehaalde cd’s vormen een bescheiden keus uit zijn hele serie. Bewonderenswaardig zijn z’n techniek en zijn gevoel voor vorm en bouw van deze werken en toch zijn de vertolkingen niet in alle opzichten even goed. Of dat aan beperkingen van zijn instrument – een moderne Walter kopie uit circa 1795 - ligt? Hoe dan ook, op het punt van contrastwerking en expressieve diversiteit laat het resultaat in laatste instantie soms wat te wensen over. Niettemin een waardevolle, mooie presentatie.