Händel: Ezio. Ann Hallenberg, Karina Gauvin, Sonia Prina, Anicio Zorzi Giusiniani, Vito Priante en Marianne Andersen met Il complesso barocco o.l.v. Alan Curtis. Archiv  477.8073 (3 cd’s, 186’49”). 2008

Er was niet eens een Händeljaar 2009 voor nodig om allerlei onbekende opera’s van deze componist aan de vergetelheid te ontrukken. Vooral ook kleinere spelers uit de muziekindustrie weren zich al jaren danig, maar ook de groten, voorop Archiv, deden gelukkig mee. Het einde lijkt nog niet in zicht – men werpe slechts een blik op de volledige werkenlijst van Händel.

Intussen mogen we heel dankbaar zijn voor Ezio een verrassende opera seria op een libretto van Metastasio uit 1732. De intrige belooft spanning: De locatie is het oude Rome, waar de graag geziene generaal Ezio van hoogverraad wordt beschuldigd door de wraaklustige Massimo en de jaloerse keizer Valentiniano die gemakkelijk om de tuin is te leiden. Massimo’s dochter Fulvia staat in tweestrijd tussen haat en liefde voor de held Ezio en haar verraderlijke vader. Gelukkig ontlast de Pretoriaanse kapitein Varo tenslotte Ezio, vervolgens redden ze het leven van de keizer en voorkomen ze de overval van Massimo waarna de weg voor Fulvia en Ezio vrij is.

Gek genoeg had het werk destijds in Londen helemaal geen succes en verdween het letterlijk van het toneel. Met enig zoeken waren er twee volledige cd versies te vinden, de ene met een Amerikaanse bezetting en het Manhattan kamerorkest (Vox 27503), de andere van de Berlijnse kameropera (Deutsche Schallplatten). Op papier geen van beide erg veelbelovend en waarschijnlijk in stilistisch opzicht achterhaald. Verder was op cd niet zoveel te horen van deze opera; alleen twee aria’s uit de eerste akte, ‘Caro padre’ met Emma Kirkby op Hyperion en ‘Se un bell’ardire puo innarmorati’ met Forbes Robinson op Decca en wat in eigen beheer uitgegeven opnamen van Koetsjerva op EW-S.

Maar hier klinkt het werk voor het eerst volledig, in modern klankgewaad maar met inachtname van alle historische voorwaarden betreffende de muzikale realisatie. Misschien had Curtis de dramatiek wat feller mogen aanzetten, maar dat is slechts een detail in een fijnzinnig en met veel gevoel gerealiseerd concept vol onvermoede details. De hierdoor blijkende mate aan luchtigheid moeten we voor lief nemen.

Vooral de sopraan Karina Gauvin (Fulvia) en de mezzo Ann Hallenberger in de castraatrol (Ezio) weren zich met veel bravoure en zwier. Maar eigenlijk is in de hele bezetting geen zwakke stee te ontdekken, ook niet aan instrumentaal/orkestrale kant waar vooral menige fraaie blazersolo te bewonderen valt. Zo wordt Händel alsnog recht gedaan en lijkt het onwaarschijnlijk dat het werk destijds bij het publiek niet beter aankwam.