Händel: Agrippina. Alexandrina Pendatchanska, Jennifer Rivera, Sunhae Im, Bejun Mehta,Marcos Fink, Neal Davies, Dominique Visse en Daniel Schmutzhard met de Akademie für alte Musik, Berlijn o.l.v. René Jacobs. Harmonia Mundi HMC 95.2088/90 (3 cd’s, 3u 23’12” + dvd). 2010

De verschijning van deze verse Agrippina was aanleiding genoeg om reeds voorhanden materiaal nog eens tevoorschijn te halen. Dan gaat het niet zozeer om de Dynamic  opname van Malgoire, die ook op dvd verscheen, maar om de Philipsuitgave van Gardiner uit 1991 (Philips 438.009-2).

Agrippina is Händels Venetiaanse opera, in 1709 geschreven voor het S. Giovanni Gristostomo theater waar het werk volgens de overlevering een groot succes was: zijn allereerste operasucces. Daarna raakte het binnen ’s componisten wat in vergetelheid. Maar de opzet met een groot aantal korte, veelal dansante en niet te zwaar begeleide aria’s is erg de moeite.

Agrippina is ook een heel effectieve opera wanneer het werk op heel vitale wijze wordt uitgevoerd, zoals nu vooral door Jacobs die zich in tegenstelling tot Gardiner baseert op Händels autograaf en het werk zit vol direct aansprekende muziek. Wie de verschillen zoekt tussen origineel en revisie zal deze vooral vinden in de derde akte, waarin we bij Jacobs onder andere wel drie aria’s moeten missen.

Iedere liefhebber van countertenor zang (bij uw recensent niet zo het geval, maar er zijn uitzonderingen), treft bij Gardiner Derek Lee Ragin als Nero, Michael Chance als Otho en Peter Kenny als Narciso aan en bij Jacobs  Bejun Mehta als Ottone en Dominique Visse als Narciso). De Nero is hier de ‘gewone’ mezzo Jennifer Rivera.

Bij Gardiner schitterde Della Jones in de titelrol. Alexandrina Pendatschanska is een stuk assertiever en dramatischer in deze rol. Jennifer Rivera (Nerone) zingt zo mooi, dat men het schurkachtige van haar rol bijna niet waarneemt, maar ze is heel bevredigend in haar laatste aria, een soort concerto grosso voor stem en strijkers; Bejun Mehta is goed als Ottone, maar blijft toch iets achter bij Chance, Sunhae Im is in vergelijking met Donna Brown een wat te lichte Poppea. De overige rollen kunnen er goed mee door.

Kenners van Jacobs’ stijl weten wat ze kunnen verwachten: een heel energieke aanpak met wat eigenzinnige opvattingen en soms nogal nadrukkelijk geplaatste accenten. De klavecimbelinbreng heeft soms ADHD trekjes. Levendig is het zeker.

Wat te kiezen? De voortvarendheid van Jacobs of de grotere consistentie van Gardiner? Troostrijke gedachte: beiden tonen voortreffelijke eigenschappen. De extra dvd toont fragmenten uit de Berlijnse theaterproductie, 2009.