Händel: Flavio, re di Longobardi HWV 16. Jeffrey Gall (t), Derek Lee Ragin (ct), Lena Lootens (s), Bernarda Fink (ms), Christina Högman (s), Gian Paolo Fagotto (t), Ulrich Messthaler (bs) met Ensemble 415 o.l.v. René Jacobs. Harmonia Mundi HMC 90.1312/3 (2 cd’s, 2u 35’26”). 1989

Nu sinds enige tijd meer belangstelling bestaat voor Händels opera’s lijkt het de moeite om eens aandacht aan een minder bekend werk in dit genre te besteden. Flavio dateert uit 1723 en behoort tot Händels minder succesvolle werken. Waarom? De uitwerking van het gegeven voldeed niet aan de vormwensen uit die tijd. Het gaat namelijk noch om een groots opgezet muziekdrama, noch om een komische opera en ook al niet om een in die tijd wel geliefde pastorale.

Händelexpert Winton Dean omschreef de opera ooit als ‘een anti-heroïsche komedie met tragische ondertonen’. Opvallend is verder dat Händel vaak geïnspireerder was naarmate het materiaal dat hij onderhanden had een minder conventionele opzet had.

De beste opname van het werk danken we aan het Innsbruck festival 1989 toen Jacobs het daar uitvoerde. Als weinig anderen weet de dirigent de felheid van de opera over te brengen. Op briljante wijze worden de vocale partijen die destijds door de meest gevierde zangers (inclusief de castraat Senesino) werden voorgedragen ook hier ingevuld. De vier aria’s die counter tenor Ragin voor zijn rekening neemt worden erg fraai gerealiseerd. Het team van acht solisten is heel sterk op de boven zijn krachten werkende tenor Fagotto na.