Händel: 6 Concerti grossi op. 3; Sonata a 5. Academy of ancient music o.l.v. Richard Egarr. Harmonia Mundi HMU 90.7415 (68’04”). 2006

Händels eerste bijdrage aan het vertrouwde barokgenre zijn de zes Concerti grossi met houtblazers, bestaande uit een mengsel van nieuwe bijdragen en stukken uit oudere werken opnieuw gearrangeerd. Het gaat om robuuste en duidelijk gearticuleerde stukken die alles te voorschijn halen uit de dramatische contrasten, de vitaliteit en de plechtige grandeur van het genre. Het mooist is het werk in Bes dat Händels fascinatie voor een combinatie van lieflijke melodieën met ongewone sonoriteiten laat horen, met name in het largo met een treurige hobomelodie tegen een achtergrond van twee arpeggio’s spelende celli.

Het is tijden geleden dat zo’n fijne opname van deze werken uitkwam. Dan moeten we teruggaan tot Harnoncourt (Warner 2564-6028-2), Pinnock (Archiv 413727-2) en Goodman (Hyperion CDH 55075). Om te beginnen klinkt de opname helderder en directer dan de meeste anderen. Maar belangrijker is hoe violist Pavlo Beznosiuk en de leden van de Academy stijlvol en aanstekelijk musicerend reageren op Händels inventiviteit. Hier worden alleen de concertjes gespeeld waarvan Händels auteurschap onomstreden is. Dat gebeurt met zoveel finesse en vitaliteit dat deze versie meteen een streepje voor heeft. Dat heeft ook te maken met de getoonde virtuositeit en de vlotte gratie van de frasering. Krachtige accenten worden niet overdreven waardoor agressiviteit is voorkomen. Kleurigheid is troef, de inbreng van fluit, hobo en het orgeltje in het zesde concert is fraai. Probeer het largo uit nr. 2 en de finale van nr. 6 om hiervan een goede indruk te krijgen. De sonate vormt een fijne toegift.