Haydn: Symfonieën nr. 42 in D, 44 in e Trauersinfonie en 46 in B. English Concert o.l.v. Trevor Pinnock. Oiseau Lyre 429.756-2 (60’02’26”). 1989

Haydn: Symfonieën nr. 44 in e Trauersinfonie, 51 in Bes en 52 in c. Tafelmusik o.l.v. Bruno Weil. Sony SK 48371 (61’30”). 1992

Ongeveer een derde van al Haydns symfonieën kreeg een bijnaam en de meeste daarvan pasten aardig bij de muziek in kwestie. DE symfonie nr. 44, beter bekend als Trauersinfonie dateert uit de vroege jaren 1770 toen Haydns symfonieën een emotioneler en dramatischer karakter kregen. Critici en muziekwetenschappers spreken in dit verband van de Sturm und Drang composities.

Het muzikale precedent voor deze duisterder, rustelozer werken kan worden gevonden in het oeuvre van C.Ph.E. Bach; Haydn paste dat op sommige van zijn symfonieën in mineur en sommige koorwerken toe.

Van het begin af aan is Haydns symfonie nr. 44 vol verrassende contrasten: in het eerste deel staat een krachtige unisono verklaring tegenover een rusteloos jagend figuurtje en er komen vaal grote dynamische contrasten voor plus herhalingen van majeur frasen in mineur.

Het gaat kortom om een van Haydns inventiefste werken; het ontleent zijn bijnaam vermoedelijk aan zijn wens dat het statige, Händelachtige langzame deel bij zijn begrafenis zou moeten worden gespeeld.

Beide hier genoemde opnamen munten uit doordat ze uitvoeringen bevatten die puntig en energiek zijn zonder dat van enige overdrijving sprake is.