Haydn: Symfonieën nr. 88 in G, 89 in F, 90 in C. Tafelmusik o.l.v. Bruno Weil. Sony SK 66253 (61’02”). 1994

Haydn: Symfonieën nr. 88 in G, 89 in F, 90 in C, 91 in Es, 92 in G Oxford; Concertante symfonie nr. 106. Toru Yasunga (v), Georg Faust (vc), Jonathan Kelly (h) en Stefan Schweigert met het Berlijns filharmonisch orkest o.l.v. Simon Rattle. EMI 394.237-2 (2 cd’s, 2u. 25’05”). 2007

De symfonie nr. 88 Letter V zet de rijke orkestratie van de Parijse symfonieën voort en bevat een behoorlijk groot aantal hout- en koperblazers. Door het hele eerste deel (Adagio-Allegro) heen contrasteert hij de diverse orkestgroepen, een tactiek die hij met nog meer succes toepast in het Largo – een deel dat hooglijk werd bewonderd door Brahms. Hier gaat het in essentie om een reeks variaties over een eenvoudig koraalthema dat door de blazers wordt geïntroduceerd en waarop Brahms zijn Haydnvariaties bouwde. De strijkers volgen waarna de variaties beginnen, soms even wat sinister fortissimo door het hele orkest onderbroken. Verder valt een rustiek trio op met gesimuleerde buikorgel klanken.

Weil laat de elegante zowel als de panache van het werk meer dan doorschemeren. Gelukkig wentelt hij zich niet nadrukkelijk in de langzame gedeelten. Hij verleent ze juist het verdiende karakter. Dat Largo heeft nu zelfs iets magisch.

Rattle steekt Haydn een stel symfonieën juist in een moderner, bedoeld is juist traditioneler jasje met inachtname van goede historische tradities.

Probeer echter ook Furtwängler (DG 474.988-2) nog eens in deze symfonie. Het resultaat behoort nog steeds tot het mooiste wat hij aan het repertoire bijdroeg.