Haydn: Symfonieën nr. 88 in G, 89 in F, 90 in C, 91 in Es, 92 in G Oxford; Concertante symfonie nr. 106. Toru Yasunga (v), Georg Faust (vc), Jonathan Kelly (h) en Stefan Schweigert met het Berlijns filharmonisch orkest o.l.v. Simon Rattle. EMI 394.237-2 (2 cd’s, 2u. 25’05”). 2007

Haydn: Symfonieën nr. 91 in Es en 92 in G Oxford, Cantate H. XXIVa nr. 10 Berenice, che fai?. Bernarda Fink (ms) met het Freiburgs barokorkest o.l.v. René Jacobs. Harmonia Mundi HMC 90.1849 (69’14”). 2004

In 1791 verleende de universiteit van Oxford een eredoctoraat  aan Haydn die vervolgens bij de viering van dat heuglijke feit zijn Symfonie nr. 92 daar kwam dirigeren (hoewel het werk in feite al twee jaar eerder als een welverdiend douceurtje voor de Parijse Comte d’Ogny, opdrachtgever van de zg. Parijse symfonieën was geschreven).

Het gaat om een van de warmste en sereenste late symfonieën van Haydn, een werk vol zangerige melodieën die in menig opzicht aan Mozart doen denken. Het brede, zonnige langzame deel verrast soms even door donkere uitbarstingen in mineur en de mousserende finale zorgt nog even voor een haast neurotische drukte in de verder rustige gang van zaken.

Twee gecontrasteerde uitvoeringen vragen de aandacht: de gecultiveerde, met modern instrumentarium op hoog niveau met eerbiediging van oude tradities van Rattle en de tintelender lezing van Jacobs met een mooi pulserende voordracht met oorspronkelijker instrumentarium.

Overigens: ook Brüggen (Philips 466.677-2) had hier een zeer positieve inbreng.