Hummel: Trompetconcert in E S. 49; Hertel: Trompetconcert nr. 3 in D; Haydn, J.: Trompetconcert nr. 1 in Es H. VIIe/1; Stamitz, J.: Trompetconcert in D. Håkan Hardenberger met de Academy of St. Martin-in-the-Fields o.l.v. Neville Marriner. Philips 420.203-2 (58’24”). 1986

Het Trompetconcert is Hummels meest opgenomen werk, vooral omdat trompettisten slechts over een beperkt concertant repertoire beschikken en ze dankbaar zijn voor alle behoorlijke stukken die ze op hun weg vinden. Los daarvan gaat het om een van de levendigste stukken uit de bewuste literatuur met vooral een fijn lyrisch, weemoedig smachtend langzaam deel en een virtuoze finale. 

Kwalitatief doen de andere concerten hier echter nauwelijks voor onder. Dat van Haydn is natuurlijk overbekend maar ook Hertel (1727-1789) leverde met zijn concert een haast net zo mooie bijdrage aan het repertoire en Johann Stamitz (1717-1757) onderscheidde zich met zijn minder bekende werk uit de Mannheimse school ook positief in het genre.

Hardenberger speelt deze vier concerten met een verbazingwekkende technische expertise en een enorme dosis flair. Buitenstaanders kunnen haast niet geloven dat trompetspel zo lenig en luchtig kan klinken. Zijn articulatie is voortdurend buitengewoon helder en duidelijk en er schuilt zelfs humor in de manier waarop hij Hummel vertolkt, getuige de briljante manier waarop hij het slotrondo aanpakt.