Hummel: Pianoconcerten in a op. 85 en b op. 89. Stephen Hough met het Engels kamerorkest o.l.v. Bryden Thomas. Chandos CHAN  8507 (66’04”). 1986

Hummels Trompetconcert mag dan zeer de moeite waard zijn, beter nog zijn de concerten die hij voor zijn eigen instrument – de piano – schreef. Dat zijn typische bravura werken, bedoeld om Hummels grote pianistische vaardigheden te tonen, vooral waar het gaat om lange versierde melodieën te spelen.

De muziek is daardoor misschien niet zo poëtisch als die van Chopin (op wie deze werken een krachtige invloed uitoefenden) in diens beide pianoconcerten, maar ze zijn wel beter georkestreerd en veel extroverter. Jammer dat deze concerten zo zijn verwaarloosd.

Maar juist nuttig daarom dat er zo’n mooie opname van het tweetal bestaat als deze van Hough die er alles aan doet om Hummel in ere te herstellen. Hij pakt de heel lastige solopartijen niet alleen heel virtuoos, maar ook met veel gevoel aan waarbij hij de soms plotselinge overgangen van gedurfde kracht naar lyriek fijnzinnig en met stijlgevoel verwerkt. Het Concert in a is marginaal wat mooier omdat het zo energiek en meeslepend is, zeker in het coda van het laatste deel.