Haydn: Vioolconcerten nr. 1 in C, 3 in A en 4 in G H. VIIa 1, 3 en 4. Isabelle Faust met het Münchens kamerorkest o.l.v. Christoph Poppen. PAN 510.102 (61’37”). 1997

Haydn: Vioolconcerten nr. 1 in C, 3 in A en 4 in G, 6 in F H. VIIa 1, 3 en 4. Rainer Kussmaul met de Amsterdamse Bachsolisten, Robert Hill (klav). Olympia OCD 428 (60’). 1993

Haydn: Vioolconcerten nr. 1 in C, 3 in A, 4 in G H. VIIa 1, 3 en 4. Giuliano Carmignola met het Orchestre des Champs-Élysées. Archiv 477.8774 (59’23”). 2011

Dat de vier (van de tien) als authentiek geldende Vioolconcerten van Haydn niet zo populair werden als zijn andere concerten is goed verklaarbaar. Ze werden geschreven in zijn eerste jaren aan het hof van Esterházy en zijn mede daarom wat minder hecht gestructureerd en wat hybride van stijl met in het eerste deel een mengeling van ‘n soort ritornello stijl met ’n sonatevorm in embryonale gedaante. Het beste zijn de melodieuze langzame delen en de virtuoze finales.

Het klinkt allemaal lieflijk maar behalve met hier en daar wat virtuoos vertoon is er niet zoveel eer mee in te leggen. Drie der aardigste opnamen van deze weken zijn hier genoemd. We horen de jonge, muzikanteske Isabelle Faust, de rijpe gedegen Jürgen Kussmaul en – voor de op oude(re) instrumenten gerichte liefhebbers de vaardige, stijlgetrouwe Carmignola. Alle drie zijn zeer de moeite waard.