Hindemith: Vioolconcert; Vioolsolo sonate Es ist so schönes Wetter draußen; Vioolsonates in E op. 11/1 en in C. Frank Peter Zimmermann met het Omroeporkest Frankfurt o.l.v. Paavo Järvi c.q. Enrico Pace (p). BIS CD 2024 (68’18”). 2012

Eigenlijk is het merkwaardig dat een van de belangrijkste vioolconcerten uit de vorige eeuw zo in vergetelheid raakte. Het is meteen ook het laatste werk dat Hindemith in Europa schreef voordat hij naar de V.S. uitweek.

Indertijd werd het belang van het werk onder meer gezien door David Oistrakh die het werk meermaals opnam: met Rozdestvensy (Russian Revelation RV 10075, Chant du monde LDC 278941, RCA GD 69083, Brilliant Classics 9056), maar belangrijker nog met de componist zelf en het Londens symfonie orkest (Decca 433.081-2, 467.442-2), net als Henry Merckel (Dutton CDBP 9767) al eerder, in 1962.

Anderen die zich op cd aan het werk wijdden zijn André Gertler (Supraphon SU 11.1955-2), Ivry Gitlis (Music & Arts CD 627) en recent in 2000 nog Leonidas Kavakos (Chandos CHAN 9903) die zoals te verwachten veel indruk maakt.

Maar nu komt Zimmermann met een mooi geregistreerde virtuoze vertolking waarin het werk in al zijn krachtige lyriek net zo mooi opbloeit als destijds bij Oistrakh. De schoonheid van frasering en toonbuiging treffen ook positief en Järvi jr. zorgt voor een gepassioneerde begeleiding.

De vioolsonates, minder bekend dan de altvioolsonates, ooit ook het domein van Oistrakh en verder van Kremer (EMI 569.334-2), Hirschhorn (Cypres CYP 9606), Bieler (Covii COV 6114) en Wallin (BIS CD 761) vormen een welkome aanvulling omdat ze zo inventief zijn; de sonate in C is de mooiste. De solosonate komen we zelden tegen en een nadere kennismaking is de moeite waard.

Ook hier speelt Zimmermann, goed begeleid door de gelukkig welverdiend vaker opduikende Enrico Pace met toewijding en overtuigingskracht. De vertolkingen hebben het gewenste vlotte karakter. Ze verdienen een plaats heel hoog op de ranglijst.