Heggie: here/after: songs of lost voices. Camille Claudel – Into the fire; Pieces of 9/11 – Memories from Houston; Soliloqui for flute and piano; Friendly persuasions – Homage to Poulenc; Rise and fall; A question of light; Fury of light. Joyce di Donato (ms), Alexander strijkkwartet, Talise Trevigne, Ekaterina Gorlova, Ashley Traughbet (s), Nathan Gunn (b), Dawn Walker (fl), Dawn Harms (v), Marc Teicholz (gtr), Emil Miland (vc), Carol Wincenc (fl), Jake Heggoe (p), Stephen Costello (t), Jose Gonvalez Granero (kl), Emil Miland (vc). Pentatone PTC 5186-515 (2 cd’s, 2u. 10’55”). 2013
In een interview verklaarde de Amerikaanse componist Jake Heggie (1961) ooit: “Één van de dingen die ik zo waardeer aan de menselijke stem, is dat deze telkens, bij iedere take anders klinkt. Bovendien vind ik het geweldig wanneer zangers een hele wereld aan ervaringen en persoonlijkheid meebrengen in mijn muziek. Grote zangers brengen altijd wat onverwachts in een uitvoering. Ze vragen me ook grondig uit over de muziek om hun interpretatie nader te kunnen personificeren. Minder briljante zangers zingen slechts de noten van het blad.”
Heggie heeft daarom het geluk dat hij zich kan (of kon) omringen met grootheden als Susan Graham, Frederica von Stade, Renée Fleming, Cheryl Barker en Joyce DiDonato (om ons tot de dames te beperken). Bovendien heeft Heggie de gave om de vocale gedeelten haast van huis uit te laten ‘zingen’. Dit in tegenstelling tot bij de meeste Europese eigentijdse muziek die vaak geconstrueerder, stroever klinkt. De componist is dan ook niet benauwd om te erkennen dat bij hem de Broadway traditie nooit ver weg is en dat hij zelfs bereid is om deze te omarmen. Als gevolg weet hij de luisteraar meteen bij eerste kennismaking te bekoren, nu eens met een simpele geïsoleerde frase, dan weer met een lange melodielijn. Dat alles met het instinct van een goede componist voor structuur.
Afwisseling is er genoeg in het programma op deze dubbel cd wat de vormen betreft: van solo met begeleiding (tot strijkkwartet aan toe), tot vocaal dameskwartet. Soliloqui is natuurlijk net zozeer een dialoog tussen fluit en piano als een monoloog.
Met aangeboren talent weet de componist steeds de melodie – die vaak onderschatte tovenares - bij zijn bedoelingen dus ook de teksten, te vinden. Op deze manier werd een boeiend, afwisselend programma samengesteld. Goed klinken doet het ook dankzij de mooi verzorgde techniek.